OMiUP t1 Gorski$9

Załóżmy, że rozpatrujemy sprężarkę powietrza rozruchowego, tłoczącą ₀v\ńetrze do zbiornika (butli). Podczas pracy sprężarki zmienia się ciśnienie vvzbiorniku. Przy nie zmienionej charakterystyce przewodu zmienia się wartość ^śnienia w zbiorniku, kolejno na: p_st2 > p_st], p_st3 > p_st2 itd. Punkty pracy sprężarki _zltiieniają się odpowiednio na punkt 2 i 3, a zapotrzebowanie na moc również rośnie, przyjmując kolejno wartości: Nj, N₂, N₃ itd. Oczywiście wzrost zapotrzebowania zarówno na ciśnienie, jak i na moc przebiega płynnie, bezskokowo.

Rysunek 3.37 przedstawia charakterystykę sprężarki, w której ciśnienie ssania jest równe atmosferycznemu. Przedstawione na osi rzędnych charakterystyki ciśnienia p odpowiadają tu wartości ciśnienia tłoczenia sprężarki p_t, które zależy ^ ciśnienia w zbiorniku p_st i oporów przepływu czynnika w przewodzie tłocznym (charakterystyki przewodu).

Ponieważ ciśnienie gazu odpowiada jego energii potencjalnej, w ogólnym przypadku należy mówić o przyroście energii czynnika sprężanego. Wielkość ta definiowana jest jako energia właściwa, która określa przyrost energii jednostkowej ilości gazu sprężanego w sprężarce. Stąd często na osi rzędnych charakterystyki występuje nie ciśnienie p, ale teoretyczna energia właściwa, zwykle masowa e_tm (odniesiona do 1 kg sprężanego gazu). Analogicznie w wypadku pomp była mowa o energii jednostkowej elementu cieczy Y. W stosowanym dawniej technicznym układzie jednostek używano określenia: wysokość ciśnienia H wyrażona w metrach. Można je spotkać we wcześniejszych publikacjach. Wzajemna relacja tych wielkości jest następująca: e^ = H • g, gdzie g oznacza przyspieszenie ziemskie. Wymiarem masowej teoretycznej energii właściwej gazu jest [J/kg] lub, co jest równoznaczne — [m7s²].

Dla sprężarek przepływowych masową teoretyczną energię gazu w funkcji wydajności e^ = f(q_v), przy stałej liczbie obrotów wirnika n = const, wyznacza się w następujący sposób: w przypadku idealnego procesu sprężania w promieniowej sprężarce przepływowej, bez uwzględnienia strat tarcia, uderzenia czynnika o łopatki itp. i przy założeniu, że wirnik ma nieskończenie dużą liczbę łopatek, otrzymuje się zależność:

^etm<» = ^u2 ' ^c2u = ^u2 • ^c2 • ^cosa2    (³-³⁵)

Podstawiając do podstawowego równania pracy wirnika zależność:

^c2u = u₂ - c_r2 • ctgp₂    (3.36)

gdzie:

_c =

^1-2 n ■ ^D2 • ^b2 CR, — wydajność sprężarki;

P>₂ •— zewnętrzna średnica wirnika;

b₂ — szerokość łopatki na wylocie z wirnika.

249