Obraz (2842)

Struga

Struga - tańcząca, bystra, przejrzysta. Co od siklawy odeszła,

I sama jedna od gór wysokich Przez głazy na niże zeszła.

Dopadła lasu, biegu zwolniła,

Tuż nad jeziorem wypadła,

W światłach się słońca aż zaiskrzyła Zanim w toń jego wpadła.

A wtedy słońce w tej krótkiej chwili Na wskroś ją prześwietliło,

I prawdę na jaw w strudze ukrytą Blaskiem swym ujawniło.

Bo na dnie niosła piasek zmielony Pewnie od samych szczytów,

A w nurcie śniegów czystych roztopy. Skacząc po progach granitu.

W biegu swym zwinna, szybka i mała Nic nie zgubiła - przydała,

I wieczne śniegi i Tatr granity Do końca w sobie skrywała.

Kres to jezioro. I tam schowana W zielone, zimne wody.

Już nie jest sobą, samotną strugą.

Już nie ma dawnej swobody.

Nikt nie rozpozna jej we wspólnej fali. Co pluszcze w ciche wieczory.

Choć spływa sobie tak zapoznana Co dnia - i do tej pory...

Dolina Białej Wody

Gdy mgły z doliny kędyś się rozwieją.

Czyste wody potoku wtedy błękitnieją.

Czuba krzewów u brzegu ta jasno-zielona Jest jeszcze kroplami ze mgieł obwieszona.

Za nią ciemny pas z świerków dostojnych uszyty, A nad nim już Młynarza i Granatów szczyty. Nagie, strome, zszarpane, co się wypiętrzają 1 dolinę od świata sobą odgradzają.

Pewnie chcą ją zasłonić przed profana okiem.

Bo tchnie ona ciszą i wielkim urokiem.

Jest w niej utajone prawdziwe skupienie,

W którym potok pluszcząe - pogłębia milczenie.

On to orzeźwiającym darzy ją oddechem.

1 skałom się przymila przytłumionym echem.

Kiedy słońce poranne sypnie tu promienie Ogarnia dolinę w ich światłach olśnienie.

Gra więc kolorami w krasie swej urody,

W której bielą się mieni potok czystej wody.