SDC10130 1

Oddziaływanie dodatków w postaci gazów inertnych na górną granicę wybuchowości tłumaczy się zmniejszeniem udziału tlenu w mieszaninie palnej (tlen i tak jest już w niedomiarze), co pogarsza jej właściwości palne. Rozcieńczanie mieszanin węglowodorów z powietrzem gazami inertnymi ma duże znaczenie praktyczne w technologii i w prewencji pożarowej, umożliwia bowiem operowanie nimi w obecności źródła zapłonu. Rozwiązania stosowane w praktyce polegają na zastosowaniu tzw. atmosfery ochronnej. Atmosfera ochronna ma na celu obniżenie stężenia tlenu do co najmniej takiej wartości Omu, przy której granice wybuchowości zbiegną się w jednym punkcie, tj. w którym stężenie tlenu jest niewystarczające do wytworzenia mieszaniny wybuchowej.

Wartość Om« można wyznaczyć doświadczalnie lub obliczyć empirycznie ze

wzoru Pilca:

Omax = Gd (x + 0,25y - 0,52), [% obj.] gdzie:

Ga - dolna granica wybuchowości składnika palnego [% obj.],

X, y, z - liczby atomów węgla, wodoru i tlenu w cząsteczce składnika

palnego.

W praktyce do wytworzenia atmosfery ochronnej jako gaz inertny stosowany jest przede wszystkim azot, ze względu na jego dostępność i dobre właściwości dyfuzyjne w mieszaninie z powietrzem.

Dwutlenek węgła ma nieco większą zdolność ochronną od azotu, lecz z uwagi na wyższą wartość gęstości, dyhizja jest utrudniona, co opóźnia proces wyrównywania stężeń w mieszaninie gazów.