skanowanie0067

Albowiem stworzył je z nicości — i nicość pochłonęła moc Tego, który jest — i została nicością.

I płyną widma gwiazd, palą się widma słońc, widma tworów roją się w przestrzeni. A imię ich nicość.

O, czemu w nicość, Panie, wyśniłeś sny Twoje! Czemu nie zatrzymałeś ich w sobie, by żyły prawdą i wiecznie! Albowiem poza Tobą jest nicość i w nicość zamienia siłę Twoją. O, czemu, Panie, w nicość wyśniłeś sny Twoje.

Oddał Pan miłość i siłę swoją stworzeniu i umiera.

Wzgardził Pan stworzeniem swoim i snami swego ducha; i nie masz nic w duchu Jego krom wzgardy. Przeto umiera.

Leży chmurą ciemną na falach poczerniałych Zachodu i wszystko co w nim jest — jest poza nim. 1 cała moc poza nim. I cała chwała Jego — pożarta i zhańbiona w nicestwie stworzeń.

Oddychają w świetle gwiazd puszcze zbożowe, lasy i łąki białe rosą. Oddychają i w śnie prostują się góry i wiatr przewiewa po morzu niebieskim. Lecz nie masz w tym wszystkim Pana.

I nie oddychają, tylko zdają się oddychać widma pól, gór i nieba. I nie ma ich. Są tylko mary senne Pana, przez nicość pożarte.

Nie masz na świecie nic prócz — konania.

Zapada noc, czarna noc nicości. Na całym ogromie świata jest tylko cierpienie — ból Pana który umiera.

Leży na chmurach nicości Pan — i kona.

Nic nie ma na całym świecie i nic w duchu Jego — krom żałości.

I umierać tak będzie wieki, aż się odrodzi śmiercią we wnętrznościach swoich; aż sny stworzenia zbudzą się w nim radosne... sny nowe...

I przyjdzie czas tworzenia nowy.

133