skanuj0004

2.    sprawdzenie enzymatycznej aktywności osadu czynnego

3.    oznaczenie przyrostu osadu czynnego i jego indeksu

Skład biologiczny osadu czynnego sprawdza się mikroskopowo podają; rodzaj lub gatunek organizmów oraz ich szacunkową liczbę. Czasami zachodzi potrzeba szczegółowych badań mikrobiologicznych, aby ustalić obecność bakterii chorobotwórczych czy wirusów oraz określenia poszczególnych grup biochemicznych drobnoustrojów np. proteolitycznych, amonifikacyjnych itd.

Aktywność enzymatyczną sprawdza się określając szybkość zużywania tlenu i utleniania substratu w drodze dehydrogenacji (odrywania się wodoru od substratu) oraz szybkość zanikania substratu i wydalania produktów końcowych. Ilość końcowego produktu mierzy się po upływie określonego czasu rozkładu substratu (w celu stwierdzenia jego ubytku) w oparciu o pomiar wydzielonego dwutlenku węgla z glukozy. Drobnoustroje osadu czynnego mają własny metabolizm, na który obok procesów anabolicznych składaja się procsy dysymilacyjne, które zapewniają komórkom stały dopływ energii. Mechanizm tego procesu można ogólnie określić jako utlenianie substratów energetycznych do postaci prostych produktów mineralnych i uwolnienie energii, magazynowanej w ATP. Energia ta wykorzystywana jest do różnych funkcji fizjologicznych wykonywanych przez komórkę. Drugą funkcją utleniania jest dostarczanie komórce wielu różnych metabolitów, służących do syntezy podstawowych składników komórkowych. Obie funkcje: energetyczna | biosyntetyczna są ze sobą ściśle związane i uzupełniają się.

Końcowym produktem utleniania biologicznego w warunkach tlenowych jest woda i dwutlenek węgla. Powstają one w wyniku odrębnych przemian. Woda powstaje w czasie przekazywania oderwanych elektronów i protonów na tlen poprzez układ przenośników elektronów. Proces utleniania substratu przy jednoczesnym zredukowaniu tlenu do postaci H2O (oksydoredukcja) jest częścią energiodajną procesu dysymilacji. Drugi produkt - CO2, powstaje podczas dekarboksylacji kwasów organicznych, które to reakcje nie dostarczają energii. Podstawowym substratem energetycznym jest dla bakterii glukoza. Jednak bakterie mogą korzystać z innych, bardziej złożonych związków organicznych. Poszczególne źródła energii cechuje niejednakowa podatność na utlenienie i rozkład oraz niejednakowa wydajność energetyczna. Podatność na utlenienie zależy przede wszystkim od struktury cząsteczek danego związku i zdolności enzymatycznych bakterii. Mogą one jednak korzystać z kwasów organicznych i alkoholi, oligosacharydów i aminokwasów. Znacznie trudniej utleniają polisacharydy, białka i polipeptydy oraz tłuszcze. Niektóre związki są dostępne jako źródło energii dla nielicznych bakterii np. celuloza, związki cykliczne: 1 heterocylkiczne. Istnieje