skanuj0022 (106)

Należy zaznaczyć, że kolor szlaku, w przeciwieństwie np. do szlaków narciarskich, absolutnie nie oznacza stopnia jego trudności. Kolorem czerwonym wyznaczony jest główny szlak danego regionu. Przebiega przez najciekawsze pod względem krajobrazowym, przyrodniczym bądź historycznym obszary danego regionu geograficznego (Główny Szlak Sudecki im. M. Orłowicza, Szlak Orlich Gniazd na Wyżynie Krakowsko-Częstochowskiej itp.). Barwą żółtą i zieloną oznaczone są te, które łączą szlaki główne. Kolor niebieski wyznacza szlaki długodystansowe, natomiast czarny wskazuje na krótkie odcinki dojściowe do konkretnego punktu widokowego lub obiektu historycznego. Początek i równocześnie koniec szlaku oznaczony jest specjalnym znakiem (patrz załącznik nr 1). Pojawia się on bezpośrednio, w zależności od kierunku marszu, przed pierwszym lub za ostatnim znakiem wyznaczającym kierunek wędrówki. Szlaki rozpoczynają się w miejscach łatwo dostępnych dla turystów, a więc stacjach kolejowych, przystankach PKP, w bezpośredniej bliskości pól biwakowych lub schronisk. Warto pamiętać, że nie mogą się krzyżować ze szlakiem tego samego koloru ani przebiegać wspóinie z innym na odcinku dłuższym niż 3 km. Na krótkich wspólnych odcinkach kolory znaków rozdziela się jednym paskiem białym. Podczas przejść przez skrzyżowania dróg oznaczonych różnymi barwami kolejny znak winien być wyraźnie widoczny dla osób znajdujących się na tych skrzyżowaniach.

Oprócz szlaków podstawowych w terenie wytyczone są również inne trasy, po których można przemieszczać się pieszo. Specjalny rodzaj oznakowania posiadają piesze ścieżki spacerowe, poprowadzone przeważnie na obrzeżach miast lub w pobliżu ciekawych pod względem turystycznym uzdrowisk i miejscowości. Pozwalają korzystającym z nich na zapoznanie się z walorami terenu, nie powodując jednocześnie nadmiernego zmęczenia, gdyż ich długość waha się w granicach 5-7 km. Pokonanie tych tras może być potraktowane jako forma aklimatyzacji i rozgrzewki w pierwszym dniu imprezy pieszej. Inny rodzaj szlaków to szlaki dojściowe. Występują przeważnie w górach, a ich podstawowym zadaniem jest połączenie szlaku turystycznego, z ważnymi z punktu widzenia turysty, miejscami lub obiektami znajdującymi się poza nim. Chodzi tu głównie o dotarcie do punktów widokowych, interesujących obiektów zabytkowych, źródeł lub ujęć wody, a także znajdujących się w pobliżu szlaku schronisk lub innych miejsc noclegowych. Specyficznym typem oznakowanych miejsc w terenie są tzw. ścieżki dydaktyczne. Położone najczęściej w parkach krajobrazowych, parkach narodowych, choć coraz częściej lokalizowane również w innych, szczególnie ciekawych pod kątem występowania unikatowych okazów fauny i flory, miejscach. Mogą one na pewnym określonym odcinku być częścią

szlaku, jak również stanowić odrębny i wydzielony obszar. W ich obrębie

101