SNC00129

z nieruchomością innej osoby, jak również gdy nabycie przez jeden z wymienionych podmiotów dotyczy dwóch sąsiadujących ze sobą nieruchomości. Użycie liczby mnogiej w odniesieniu do słowa „nieruchomości” nie może prowadzić do zawężenia stosowania tego przepisu tylko do wypadków nabywania więcej aniżeli jednej nieruchomości. Ze względów gramatycznych użycie liczby mnogiej mogło być podyktowane dyspozycją przepisu odnoszącą się do dwóch różnych podmiotów (Skarbu Państwa i jednostki samorządowej). Także wykładnia celo-wościowa nie pozwala zawęzić stosowania przepisu do wypadku, gdy jeden ze wskazanych podmiotów nabywa więcej aniżeli jedną z sąsiadujących nieruchomości. Gdyby tak rozumieć przepis, należałoby przyjąć, że dotyczy on wyłącznie granic wewnętrznych między nieruchomościami, co praktycznie miałoby minimalne znaczenie ze względu na fuzję praw do sąsiadujących nieruchomoid w rękach jednego podmiotu. Jeżeli granica wewnętrzna jednej z tych nieruchomości byłaby przesunięta w sposób umniejszający jej powierzchnię, to właścicid drugiej nieruchomości miałby powierzchnię odpowiednio większą. Tak więc przepis należy rozumieć szeroko, zarówno w odniesieniu do różnych sposobów nabywania nieruchomości, jak i ich granic, tj. nie tylko granic wewnętrznych — w przypadku nabycia więcej aniżeli jednej nieruchomości, ale również granic i zewnętrznych.

2. Granice nabywanych przez Skarb Państwa lub jednostkę samorządu terytorialnego nieruchomości powinny być wytyczone według stanu prawnego. Rozgraniczenie należy do dziedziny prawa cywilnego, choć jest realizowane w drodze postępowania administracyjnego i sądowego. Art. 153 k.c. określa kryteria rozgraniczenia, którymi są: stan prawny, stan spokojnego posiadania oraz uwzględnienie wszelkich okoliczności. Kolejność stosowania tych kryteriów jest obowiązkowa. Przede wszystkim należy dokonać rozgraniczenia na podstawie atanu prawnego. Niemożność zastosowania tego kryterium pozwala na przeprowadzenie rozgraniczenia według stanu spokojnego posiadania. Negatywne wyniki związane z tą przesłanką dają w ostatniej kolejności podstawę do uwzględnienia wszelkich okoliczności.

3. Ustawodawca w komentowanym przepisie zawęził rozgraniczenie nieruchomości jedynie do dwóch przesłanek, tj. stanu prawnego, a jeśli takiego stanu nie da się stwierdzić, rozgraniczenia dokonuje się według stanu uwidocznionego w katastrze nieruchomości, a przy uwzględnieniu art. 224 u.g.n. — według stanu wykazanego w ewidencji gruntów do czasu przekształcenia ewidencji w kataster-Ograniczenie przesłanek rozgraniczenia w komentowanym przepisie ma takt skutek, że art. 26 u.g.n. należy uznać za lex specialis w stosunku do art. 153 ki* co oznacza, że w warunkach nabycia nieruchomości przez podmioty adnniu Uncji publicznej i kontynuowania przez nie rozgraniczenia wszczętego pr** zbywców nieruchomości, może być ono przeprowadzone tylko na podsta** sianu prawnego granic, a z braku takiego stanu w drugiej kolejności $^t8n wynikającego z ewidencji gruntów (katastru nieruchomości).