str  (2)

W czasie obiadu, na który była pyszna zupa jarzynowa i jeszcze pyszniejsze naleśniki z dżemem, matka Hani milczała i ani razu nie uśmiechnęła się. Kiedy stanęła przy zlewie i zaczęła zmywać naczynia, Hania podeszła do niej, pogłaskała ją po plecach i szepnęła:

Przepraszam, żadnej osy nie było:

Matka pochyliła się i pocałowała Hanię w czubek głowy. W tej samej chwili przez otwarte drzwi wleciała do kuchni osa, zatoczyła duże koło, bzyknęła raz i drugi i wyleciała.

Hania już otworzyła usta, żeby krzyknąć: „Ojejku!”, ale zatrzymała się w samą porę.

Lepiej nie kłamać — pomyślała sobie. — Bo potem czasami nie można powiedzieć prawdy.

W oknie mignęła jej twarz Marcina. Uśmiechał się od ucha do ucha.