P1030286 (2)

częściej formułowana jest w kategoriach nie-materialistycznego dyskursu głosu, szacunku oraz praw, jednym słowem jako polityka uznania i szacunku. Jednakże polityka uznania jest zazwyczaj utożsamiana z domaganiem się uznania różnicy oraz tożsamości pewnych grup - kobiet, lesbijek, gejów, przedstawicieli różnych ras oraz osób niepełnosprawnych. Ludzie żyjący w biedzie nie chcą być traktowani jako odmienni. Natomiast ich bój o uznanie ich człowieczeństwa i obywatelstwa oraz równej wartości wywodzi się właśnie z tej tradycji. Stanowi to także fundament walki o uznanie ich sprawstwa oraz głosu politycznego (Phillips, 2003).

Pomimo tego, iż Fraser nie pisze o ubóstwie, jej ujęcie polityki uznania jest tutaj bardzo pomocne. Odrzuca ona, jako zwodnicze, powszechne jej równanie z polityką tożsamości. Właściwa forma żądania uznania zależy od rodzaju „błędnego” uznania: „w przypadku, gdy błędne uznanie obejmuje zanegowanie [...] wspólnej ludzkiej natury [... ] remedium na nie jest uznanie uni-wersalistyczne” (2003: 46). Traktuje ona błędne uznanie raczej jako kwestię społecznego statusu podporządkowania i niesprawiedliwości niż tożsamości: „uznania wymaga nie tyle specyficzna dla danej grupy tożsamość, lecz raczej status członków grupy jako pełnoprawnych partnerów w interakcji społecznej” (2000: 113). Fraser nazywa to „parytetem •uczestniczącym” (participa-toryparity) (2003). Przeszkody dla jego osiągnięcia mają charakter zarówno kulturowy, jak i materialny.

W podejściu tym uznanie oraz redystrybucja nie odnoszą się do odrębnych sfer: kulturowej i ekonomicznej, lecz stanowią dwa wymiary i perspektywy sprawiedliwości społecznej, które stosuje się do dwóch, powiązanych ze sobą obszarów. Fraser (2003) twierdzi, że ten bój o sprawiedliwość społeczną wymaga połączenia polityki uznania oraz redystrybucji. Rozwinięta tutaj konceptualizacja biedy prowadzi do takich samych wniosków. Ludziom dotkniętym biedą odmawia się parytetu uczestniczącego z powodu ich materialnej deprywacji, procesów traktowania w kategoriach Innego, pogwałcenia praw człowieka i obywatela, braku głosu oraz względnej bezsilności. Batalia o sprawiedliwość społeczną musi obejmować zarówno redystrybucję, jak i uznanie oraz szacunek.

Ta dotycząca ubóstwa podwójna polityka redystrybucji oraz uznania i szacunku wypływa z konceptualizacji, która została rozwinięta w tej książce. Nasze rozumienie biedy oraz stosunek do niej, a także nasza determinacja, aby jakoś jej przeciwdziałać, odzwierciedlają to, jak ją konceptualizujemy - czy to w sposób jawny czy ukryty. Moim celem było dostarczenie konceptualizacji, która pogłębiłaby nasze rozumienie biedy i wsparła walkę zarówno „biednych”, jak i „nie-biednych” przeciwko biedzie i cierpieniom, których ona jest źródłem.

/ą? . w. /***•'

iwfilBtiOIEWŚI