Strona147

ne, kanciaste płyty stalowe. Mielony materiał dostaje się pomiędzy szybko obracające się młotki, a uderzając o nie i o ściany młyna zostaje rozbity, po czym poprzez siło wpada do skrzyni.

Dezyntegrator ma dwie tarcze obrotowo, zaopatrzone na obwodzie w kilka rzędów palców stalowych. Tarcze te obracają

się z dużą prędkością w przeciwnych kierunkach. Materiał ulega rozdrobnieniu w wyniku uderzeń o palce. W obudowie tarcz jest umieszczona siatka, którą można wymienić na inną o odpowiedniej wielkości oczek i regulować w ten sposób stopień zmielenia.

Prostszą konstrukcję mają d y z-membratory, w których jedna z tarcz obraca się, a druga jest nieruchoma. Liczba obrotów tarczy ruchomej jest dwa razy większa niż w dezyntegra-torze.

Młyny tego typu są bardzo wydajne, dając od kilkuset kilogramów do kilku ton zmielonego materiału na godzinę. Produkt zmielony jest stosunkowo drobny.

§ 2. MIESZANIE SUROWCÓW I MAS PIROTECHNICZNYCH

Mieszanie ręczne. Najprostszym sposobem mieszania zgrubnego jest mieszanie za pomocą łopaty, praktykowane zwykle w celu ujednolicenia partii surowca.

W razie potrzeby wymieszania kilku beczek surowca zsypuje się kolejno ich zawartość na jeden stożek na gładkiej podłodze (krytej ksylolitem, linoleum lub winileum). Następnie wybiera się surowiec łopatami poczynając od podstawy stożka i przesypuje się na wierzchołek następnego stożka. Po kilkakrotnym przesypaniu materiału wymieszanie można uznać za dostateczne. W przypadku większej ilości beczek zawierających surowiec z kilku partii stosuje się mieszanie krzyżowe. Dla przykładu opiszemy mieszanie dwóch partii surowca, z których każda zawiera po osiem beczek. Najpierw w wyżej omówiony sposób miesza się kolejno zawartość części beczek z obu partii, na przykład dwóch z jednej i dwóch z drugiej. Po. zmieszaniu otrzymujemy cztery równowartościowe mieszaniny — w czterech oddzielnych stożkach lub przesypane do czterech beczek. Następnie mieszamy po jednej beczce z każdej jednolitej mieszaniny (razem cztery beczki) lub po cztery wycinki z każdego stożka usypanego. W ten sposób uzyskujemy jednolity materiał w całej masie.

Mieszanie przez sita. Znacznie większą dokładność daje mieszanie przez sita, stosowane niejednokrotnie przy wyrobie mus pirotechnicznych. Składniki zsypane do miski z metalu, który przy potarciu nie iskrzy, lub na stół przykryty ceratą, miesza się najpierw z grubsza ręcznie, po czym odbywa się mieszanie przez sita, którego dokonuje się w dwóch operacjach.

Do pierwszej operacji dobiera się sito gęste o wymiarach oczek nieznacznie tylko przewyższających wymiary ziarn najgrubszego składnika masy. Mieszaninę przeciera się (ale nie przesypuje) jeden raz przez to sito ręką w rękawicy lub posiłkując się kawałkiem drewna. Pierwsza operacja przecierania przez sito ma na celu rozbicie grudek i możliwie dokładne wymieszanie.

W celu ujednolicenia składu całej masy należy przeprowadzić drugą operację mieszania, polegającą na 2—4-krotnym przetarciu mieszaniny przez sita rzadkie. Do tej czynności dobiera się sita z oczkami o takich wymiarach, aby materiał miał tendencję do „samorzutnego” przesypywania się przez nie. O przesypywaniu można oczywiście mówić wtedy, gdy masa jest sucha, to jest, gdy nie zawiera rozpuszczalników lub składników ciekłych. Zazwyczaj stosuje się sita o 3—5 oczkach na centymetr. Należy przy tym pamiętać, aby przy kolejnym przesypywaniu masy z sita na sito następne, zsypywać masę w jeden punkt, tworząc w ten sposób stożek usypowy (rys. 63). Odpowiada to zasadzie mieszania omówionej przy opisie mieszania łopatą.

Rys. 63. Przesypywanie materiału z sita na sito

Błędem popełnianym często przy mieszaniu za pomocą sit jest stosowanie kilkakrotnego przecierania przez sito gęste oraz używanie zbyt gęstych sit do ujednolicania masy. Stwarza to niepotrzebny dodatkowy wysiłek dla mieszającego, a niejednokrotnie prowadzi nawet do rozdzielania się składników.

Sita można lak dobrać, aby czynność wymieszania 3 —

5 kg masy ograniczyć do trzech przecierań trwających łącznie 15—20 minut.

Jest pożądane, aby przy. dobieraniu odpowiednich sit sprawdzać jednorodność masy w drodze analizy próbek pobranych z różnych miejsc masy.

295