strona (304)

10

Leczenie polem magnetycznym

Niefachowiec wypowiadający się o skuteczności leczenia polem magnetycznym (magnetoterapii) może stwierdzić po prostu „To działa". Zastosowanie pola magnetycznego w medycynie wzbudza obecnie wiele zainteresowania, czego przyczyną są publikacje autorstwa lekarzy, naukowców, fizykoterapeutów i innych specjalistów', którzy zetknęli się z tą metodą. Podstawy naukowe magnetoterapii tłumaczy obecnie kilka teorii, przy czym zwolennicy każdej z nich zaadzają się. że „to działa" - ale jak?

Pola magnetyczne stanowią nikłe - a może nawet żadne - zagrożenie dla mieszkańców naszej planety, ponieważ w istocie przez całe życie jesteśmy skąpani w strumieniu magnetycznym. I chociaż amplituda naturalnego pola magnetycznego Ziemi jest niewielka (około 0.5 gausa) (G). to nikt nie zaprzeczy, że pole to istnieje. Dane geologiczne świadczące o tym. że obecne bieguny magnetyczne Ziemi kiedyś zamieniły się miejscami, dowodzą, że pola magnetyczne mają charakter zmienny. Niektórzy naukowcy sugerują nawet, że pewne wydarzenia w dziejach Ziemi i zmiany klimatu były wynikiem zmian pola magnetycznego. jednak to przypuszczenie jest, jak na razie, dalekie od udowodnienia.

Biegunowość to tylko jeden z kilku czynników, jakie należy brać pod uwagę planując zabiegi terapii polem magnetycznym. Wykazano, że biegun ujemny (południowy) działa uspokajająco, znieczulająco i rozszerza naczynia krwionośne, natomiast biegun dodatni (północny) ma działanie pobudzające. Jednak nawet rozróżnienie obu biegunów zależy od doświadczenia i wiedzy naukowej terapeuty. Określenia biegunowości używane przez geologów różnią się znacznie od terminologii, do której przywykli lekarze, jednak po upewnieniu się, który termin medyczny odpowiada danemu terminowi geologicznemu, wnioski będą podobne. Igła kompasu wskazuje „biegun północny” Ziemi, co oznacza, że sama igła jest „biegunem południowym” (przeciwne bieguny przyciągają się). Z drugiej strony, jeżeli uznać, że czubek igły kompasu jest „prawdziwym" biegunem północnym, geograficzny biegun Ziemi w Arktyce musi być określony jako „biegun południowy”. O powyższym wywodzie z pewnością nie można powiedzieć, że jest jasny i klarowny. Wyjściem z tej patowej sytuacji jest kompromisowe określenie igły kompasu jako „bieguna szukającego północy” (ang. north-seeking pole).

Kolejnym ważnym czynnikiem jest obserwowany empirycznie wpływ natężenia pola na skuteczność terapeutyczną zabiegów. 1 w tym przypadku ma zastosowanie wspominane już w tej książce prawo Arndta i Schultza, zgodnie z którym słaby bodziec wywołuje korzystną reakcję organizmu, natomiast silny może znieść ten

210