Image0005 (12)

WIEŚCI Z GLOBALNEJ WIOSKI

toryzowania i ograniczania chemikaliów (Registration. Evaluation, Authorisation and Restriction of Chemicals; w skrócie REACH), które nakłada obowiązek ujawnienia wszystkich związków chemicznych sprzedawanych w EU w ilościach przekraczających rocznie jedną tonę metryczną (1000 kg). Spośród 267 chemikaliów znajdujących się na liście REACH, jedynie jedna trzecia została sprawdzona przez Agencję Ochrony Środowiska USA (US Environmental Pro-tection Agency), a jedynie dwa są objęte jakąkolwiek formą regulacji w ramach obowiązującego w USA prawa.

(Źródło: Project Censored's Top 25 News Sto-ries, www.projectcensored.org)

ORZECZENIE SĄDU EUROPEJSKIEGO MOŻE ZAKOŃCZYĆ FLUORYZACJĘ WODY

Fluoryzowana woda musi być traktowana jako lekarstwo i nie może być stosowana do przygotowywania posiłków! Takie orzeczenie wydał Europejski Trybunał Sprawiedliwości w przełomowym procesie dotyczącym klasyfikacji i regulacji prawnych dotyczących „funkcjonalnych napojów” w krajach członkowskich Wspólnoty Europejskiej (patrz HLH Warenvertriebs i Orthica [Połączone sprawy C-211/03, C-299/03, C-316/03 i C-318/03], 9 czerwca 2005 roku).

Ten wyrok pociąga za sobą równie głębokie implikacje dla handlu zagranicznego przetworzonymi produktami żywnościowymi i napojami.

Trybunał orzekł, że nawet jeśli produkt funkcjonalnego pożywienia (lub zawierający go pokarm) jest legalnie sprzedawany jako żywność w jednym z krajów członkowskich, nie może być eksportowany do żadnego innego kraju członkowskiego, jeśli nie posiada medycznego zezwolenia.

Tak więc firma wytwarzająca produkt konsumpcyjny i używająca w trakcie produkcji lub w charakterze składnika fluoryzowanej wody nie może obecnie eksportować takiego produktu do żadnego innego kraju Wspólnoty Europejskiej, nawet jeśli ten produkt jest dopuszczony do sprzedaży w kraju wytwarzania.

Implikacje ekonomiczne tego orzeczenia są ogromne, bowiem nie tylko zakazuje ono używania fluoryzowanej wody we wszelkich detalicznych dostawach i hurtowym przetwórstwie żywności

CYTATY, MAKSYMY

Pozory rządzą światem, a sprawiedliwość'jest tylko na scenie.

Fryderyk Schiller

w Wielkiej Brytanii i Irlandii, ale także przekazywania takich produktów do innych krajów Wspólnoty Europejskiej.

Jego skutki są jednak jeszcze dalej idące, albowiem jeśli brytyjska lub irlandzka przetworzona żywność z rejonów fluoryzowanych nie może być eksportowana do pozostałych krajów WE. to zakaz ten musi odnosić się również do importu takich produktów do państw WE z każdego innego kraju, który stosuje fluoryzację wody.

To postanowienie skutecznie eliminuje z rynków WE przetworzoną żywność z takich krajów, jak Stany Zjednoczone, Australia i Nowa Zelandia, o ile nie dowiodą one, że ich żywność została przygotowana wyłącznie przy użyciu nie fluoryzowanej wody.

(Źródło: UK Councils Against Fluoridation, 10 maja 2009, www.ukcaf.org/european_co-urt_ruling_spel ls_an_end_to_f luoridatio. html)

TAMOXIFEN ZWIĘKSZA 0 440 PROCENT RYZYKO ZACHOROWANIA NA RZADKIE POSTACIE GUZÓW

Naukowcy ostrzegają, że pacjentki cierpiące na raka piersi, które leczone są środkiem o nazwie tamoxifen, są ponad cztery razy bardziej narażone na zachorowanie na bardziej agresywne typy guzów od tych, które nie zażywały tego leku.

W rezultacie badań, którymi objęto ponad 1000 pacjentek, okazało się, że ten blokujący estrogen lek zmniejsza o 60 procent ryzyko nawrotów najpospolitszej, łatwej w leczeniu odmiany raka. Jednocześnie szanse wystąpienia rzadkich, niewrażliwych na żeński hormon, form pojawiających się w drugiej piersi wzrosły zastraszająco o 440 procent. Są to guzy znane jako ujemne guzy ER w odróżnieniu od dodatnich ER i są znacznie niebezpieczniejsze, ponieważ brak leków, którymi można by je leczyć.

Dr Christopher Li z Ośrodka Badawczego Raka im. Freda Hutchinsona w Seattle w USA oświadczył: „To niepokojące, głównie z powodu złego rokowania ujemnych guzów ER. które są znacznie trudniejsze w leczeniu”.

(Źródło: Daily Mail Online, Londyn, 26 sierpnia 2009)

CZŁOWIEK MONSANTO W ADMINISTRACJI OBAMY

Oddelegowanie 7 lipca Michaela R. Taylora do Urzędu ds. Żywności i Leków (Food and Drug Admi-nistration; w skrócie FDA) przez administrację Obamy wywołało z miejsca komentarze i oburzenie w środowisku badaczy i aktywistów zajmujących się żywnością i rolnictwem. Piastujący w latach 1998-2001 stanowisko wiceprezesa firmy Monsanto do spraw polityki publicznej Taylor pełni rolę obrotowych drzwi pomiędzy przemysłem żywnościowym i kontrolującymi go rządowymi agencjami. Nosi na sobie piętno kształtowania i wdrażania rządowej polityki w sprawie biotechnologii w rolnictwie w czasie rządów prezydenta Clintona.

Tym, co umknęło uwadze wszystkich, jest zaangażowanie Taylora w aranżowanie polityki Stanów Zjednoczonych w sprawie pomocy rolniczej dla Afryki. Działając w zmowie z fundacjami Rockefellera oraz Billa i Melindy Gatesów, Taylor stał się ponownie pośrednikiem pomiędzy Monsanto i rządem Stanów Zjednoczonych, tym razem w celu otwarcia afrykańskich rynków na genetycznie modyfikowane nasiona i agrochemię. Do ponownego oddelegowania Taylora do FDA doszło tuż po tym, jak Obama i inni przywódcy z grupy G8 przyrzekli wyasygnować w ciągu kolejnych trzech lat 20 miliardów dolarów na walkę z głodem w Afryce.

Pod koniec lat 1970. Taylor zajmował stanowisko rzecznika prawnego Departamentu Rolnictwa USA, po czym w latach 1980. w ramach prywatnej praktyki prowadzonej w firmie prawniczej King & Spalding reprezentował Monsanto. Po powrocie do rządu w latach 1991-1994 piastował stanowisko zastępcy komisarza ds. polityki FDA, który zaaprobował wówczas podawanie hormonu wzrostu produkcji Monsanto dla krów mlecznych bez obowiązku znakowania pochodzącego od nich mleka (większość amerykańskiego mleka zawiera obecnie ten hormon). Jego rola w podejmowaniu tych decyzji doprowadziła do wdrożenia federalnego śledztwa, jednak został on oczyszczony ze wszystkich oskarżeń o konflikt interesów.

Według ocen zainteresowanych osób Monsanto kontroluje 90 procent globalnego rynku genetycznie modyfikowanych nasion. W Brazylii 54 procent soi pochodzi z nasion Monsanto GM Roundup Ready. W roku 2008 kraj ten zaczął zużywać więcej pestycydów niż same Stany Zjednoczone. Są dowody na to, że w roku 2003 Monsanto sprzedało pewnemu brazylijskiemu senatorowi farmę za jedną trzecią jej wartości rynkowej w zamian za jego pomoc w legalizacji produkowanego przez nie herbicydu o nazwie glyphosate (najczęściej na świecie stosowany herbicyd), sprzedawanego pod nazwą Roundup. W roku

4 • NEXUS

MARZEC-KWIECIEŃ 2010