Img00160

164

Na rysunku 3.15—1 podano energie odpowiadające szerokości pasma zabronionego niektórych znanych półprzewodników. Widzialne pasmo promieniowania zawiera się w granicach długości fal od 0,38 pm (światło fioletowe) do 0,78 pm (światło czerwone).

164

'-2 15 tu

Oj

INI 'O - — .w

N N C

podczerwień    j zakres widzialny I

Ga As GaP

InSb Ge Si CdSe CdS SiC

nadfiolet

ZnS

+

+■

U

—t—

0.35

i—i—i—i—i—\—f-0 1 • i i i I-h

75 3 2    1

Rys. 3.15— 1. Pasma zabronione niektórych półprzewodników

Luminescencja

3.16.    Luminescencja jest zjawiskiem absorbowania energii i następnie emitowania jej w postaci kwantów promieniowania widzialnego. Substancje wykazujące własności luminescencji zwie się luminoforami. W zależności od rodzaju energii pobudzającej luminofor do promieniowania odróżnia się:

—    fotoluminesccncję wywołaną promieniowaniem widzialnym, nadfiołkowym lub rentgenowskim; występuje ona w lampach oświetleniowych („świetlówki”), ekranach rentgenowskich itp.;

—    elektronoluminescencję (luminescencję katodową) powstającą przy bombardowaniu luminoforu elektronami; występuje w lampach oscyloskopowych, kineskopach itp.;

—    elektroluminescencję powstającą pod wpływem prądu i pola elektrycznego;

—    chemilumincscencję powstającą w wyniku przemian chemicznych.

Jeśli pobudzenie luminoforu i emisja promieniowania zachodzą praktycznie jednocześnie (rekombinacja bezpośrednia po czasie rzędu 10^x s), mamy do czynienia z fluorescencją. Jeśli natomiast emisja promieniowania utrzymuje się przez pewien czas po usunięciu źródła pobudzającego, wówczas zjawisko nosi nazwę fosfore-scencji.

3.17.    W skład luminoforów wchodzą związki nieorganiczne, najczęściej tlenki lub siarczki: cynku, wapnia, kadmu, magnezu, berylu, wolframu lub krzemu. Wprowadza się do nich niewielkie ilości (0,1... 1 %>) domieszek metalicznych, zwanych aktywatorami. Ich obecność w kryształach luminoforów wpływa na uzyskanie lepszej