Img00166

170

3.24. Najprostszymi elementami prostownikowymi są rozpowszechnione kiedyś prostowniki selenowe (rys. 3.24-1).

Anodę stanowi w nich płytka aluminiowa o grubości ok. 1 mm, pokryta jednostronnie cienką (ok. 25 pm) warstwą bizmutu w celu uzyskania dobrego kontaktu elektrycznego z warstwą selenu domieszkowanego akceptorem. Katodą jest cienka (ok. 8 pm) warstwa stopu bizmutu, kadmu i cyny naniesiona na warstwę selenu. Atomy kadmu dyfundują do warstwy selenowej, tworząc bardzo cienką (rzędu 0,1 pm) warstwę selenowego półprzewodnika typu n, w którym kadm stanowi domieszkę donorową. Warstwa zaporowa powstaje wewnątrz selenu na granicy dwóch warstw: selenu typu p i selenu typu n.

Bi    Se(n)

Rys. 3.24-1. Schemat selenowego elementu prostowniczego: 1 — warstwa zaporowa, 2 — katoda, 3 — anoda

Prostowniki selenowe charakteryzują się dosyć miernymi parametrami: niskim napięciem przebicia (ok. 80 V), niską dopuszczalną temperaturą pracy (+75°C), niewysoką dopuszczalną gęstością prądu (rzędu 500 A/m²).

3.25. Warstwowe diody germanowe wykonywane często przez stapianie indu z germanem typu n charakteryzują się znacznie korzystniejszymi parametrami: dopuszczalne napięcie wsteczne wynosi ok. 300 V, a dopuszczalna gęstość prądu jest rzędu 400- 10³ A/m². Dopuszczalna temperatura pracy: +75°C.

Masywna katoda wykonana ze stopu żelaza, kobaltu i niklu stanowi podstawę, do której przylutowana jest łatwo topliwym spoiwem ołowiowo-cynowym płytka wycięta z monokryształu germanu typu n (rys. 3.25-1). Na płytkę naniesiona zostaje kulka stopionego indu. W obszarze przylegającym do kulki tworzy się warstwa germanu typu p, w której ind jest domieszką akceptorową.