img010

!(>

Co mi tam w dali szumi, dzwoni?    ¹⁹⁵

Chrzęst oręża? lętent koni?

Przed jutrzenką, na nowe boje Nawraca Igor pułki swoje,

Z odsieczą śpieszy wojewoda,

Bo żal mu brata Wsiewołoda.    ²⁰⁰

Dwa dni się bili. Aż na trzeci Padła chorągiew Igorowa.

I tutaj było ich żegnanie Nad rzeką bystrą, nad Kajałą,

Tutaj na stypie chrobrym Rusom    ²⁰⁵

Krwawego wina nie dostało.

Swatów do syta napoili,

Sami — polegli w boju prawym.

Smutek do ziemi drzewa chyli,

Od żalu-troski nikną trawy.    ²¹⁰

Niewesoła nam, bracia, godzina,

Niewesoła godzina nastała.

Siłę naszą pokryła pustynia,

Dziewa Krzywda w ruskiej ziemi wstała,

w. 198. Nawraca Igor pułki swoje. — Latopis szczegółowo opisuje ten epizod. W szeregach Igora znajdowali się wojownicy ze szczepu koczowniczego Kowujów, którzy podczas walki opuścili pole bitwy i uciekli. Igor usiłował ich zawrócić. Tymczasem Wsiewołod pozostawał na miejscu i walczył dalej. Wyzyskali to Połowcy i roz-flyJelili ^wojska obu braci. Odsiecz, niesiona Wsiewoło-diowi, nie udała sie,

w. 214. Dziewa Krzywda (w oryginale Obida) •— pcrsonifb kacja nieszczęścia, jakie, niczym zaraza, spadła na ruską^ ziemię.

Uderzyła w Dadźboże zastępy I po ziemi trojańskiej płynie,

Łabędzimi skrzydłami pluszcze W rzece Donie, przy morskiej głębinie. Rozpluskała niezgodę gęstą.

W niwecz poszły bój i zwycięstwo!

Bo rzekł bratu brat: „To moje — i to moje", A o małem powiada, że wielkie.

Sami sobie na zgubę, niedolę Wykuwali waśń i rozterkę, l ak pohańców sprowadzili na pole...

Za daleko cię poniosło, sokole!

Bijąc ptaki, zaleciałeś nad morze...

Już nie wskrzesisz swoich wojsk, Igorze!

Idą płaczki, żony-żałobnice Zawodzące lamentem rzewnym,

Przez Ruś idą z rogiem gorejącym.

Kadząc żarcm-popiołcm pogrzebnym:

„Już nie ujrzeć nam miłych, straconych, Myślą, dumą nie powrócić do nich,

Złotem, srebrem nie pobrzęczeć wdowie,

w. 215. Dadźboże zastępy — Rusini. w. 216. ziemia trojańska — Ruś.

w. 229 nu. W oryginale: ..Za nim zaszlochala Karna i Zła poskakała po ruskiej ziemi, rozrzucając ognie w płonącym rogu". Miejsce niejasne. Niektórzy tłumaczą to miejsce inaczej: „Za nim zaszlochał płacz i żałość rozniosła się po ruskiej ziemi. Wzniecając żar w płomiennym rogu, kobiety ruskie zapłakały". Tą drogą poszedł także autor niniejszego przekładu.