img033 (55)

Przyćmienie miąższowe wątroby (offuscatio parenchymatosa hepatis, degeneratio parenchymatosa hepatis)

Wątroba jest szczególnie często obszarem przyćmienia miąższowego. W mikroskopie optycznym stwierdzamy pęcznienie hepatocytów, które stają się bardziej owalne i uciskają śródzrazikowe naczynia krwionośne. W wyniku zmian

zachodzących w substancji międzykomórkowej - hepatocyty przesuwają się względem siebie, co prowadzi do zatarcia struktury beleczkowej. Cytoplazma staje się mętna, ziarnista, słabo przezierna, przysłaniając często jądro komórkowe.

Obecnie przyjmuje się, że przyćmienie miąższowe ma częściowo charakter czynnościowych zaburzeń adaptacyjnych, częściowo zaś typowych zmian wstecznych. Obserwowane w cytoplazmie zmiany wynikają w znacznej mierze z obrzmienia mitochondriów. Może ono być niewielkie, stanowiąc wyraz ich wzmożonej aktywności ze wzrostem zużycia ATP - obrzmienie niskiej amplitudy. Ma wówczas charakter odczynu adaptacyjnego i zachodzi we wczesnej fazie zmian. Może być ono jednak znacznego stopnia jako następstwo dysfunkcji błon plazmatycznych z wnikaniem wody i znacznym obrzękiem - obrzmienie wysokiej amplitudy. Niestety, mikroskop świetlny nie umożliwia różnicowania tych subtelności.

Makroskopowo wątroba, podobnie jak opisana uprzednio nerka, jest powiększona, blada, o zatartym na przekroju rysunku zrazików, ćma, konsystencji kruchej.

Rozpoznanie przyćmienia miąższowego bywa często utrudnione, ponieważ procesy autolizy pośmiertnej, która w wątrobie rozpoczyna się szczególnie szybko, wywołują takie same zmiany makroskopowe i mikroskopowe jak w przebiegu przyćmienia. Istotnym elementem badania staje się wówczas określenie czasu po śmierci zwierzęcia.

12