img182 (9)

182

182

(117)

, D=«y+f+d=kl-fc

oraz

o - <$ + f

Gdzie: S - odlecłoać obiektywu od pionowej osi instrumentu,

k - stała mnożna, narwana również dużą stałą tachinetryozną (zwykle około 100),

c - stała dodawania, nazywana również małą stułą taehinetryczaą (0 - ?0 cm).

Aby więc wyznaczyć odległość od osi pionowej tachimetru do łuty ustawionej prostopadle do poziomej osi celowej, wystarczy pomnożyć przez 100 odcinek X odczytany na łunie pomiędzy skrajnymi nitkami dalmierza i do^-

wyniku dodać stułą dodawania c,

Ha przykład: k = 100, c = 0,50 w, 1 = 1,250 a; D ^ (1,250 * 100 «■

+ 0,50) a. - 12p,50 m.

■lachir.f l2«y zwyczajne z soczewkami ogniskującymi posiadają punkt orała <* tyczny lunety ;ia osi obrotu instrumentu, wobec tego stała dodawania dalmierza c =. o.’ Stuła mnożna k - 100. yzór na obliczenie wielkości D przyjmie więc postać uproszczoną

I> * WL    (118)

?Ddotav?of.vyEi wzorami taohimetrii zryozujnej sr. wzory na obliczenie posłowej sćłcgłcśoi od pionowej tachinstru do łaty oraz różnicy wy-soko"ci poziomej osi celowij i punktu celu na locie (odczytu środkowej nitki po3i;mcj).

lodaie wzory (117) i (118) na cole słoi ć D odnoszą się do przypieku, gdy os celowa lunety j-.st pozioma. najczęściej jedlic kaprzy pomiarach t-c-c’ai«ac • r. eunych od celową tworzy z. pozJ.oaen pewien kąt a (rys. 195) i dlatego, &'.y Wyznaczyć odległość zredukowaną do pnzioau, należy -*avry ną I> uogólnić dla dowolne;.;© kąta ct fcć-cśylenia osi celowej podc/s* por.iaru da-łego punktu.

,■ b

&T

Ut

t

i

.ł...

•wt¹.'*

•(_£

r

ij\

■ v f >

-«_**■ %i i

..V..j---.-.yr

r