*103
Do wypro«adzenla wzoru uogólnionego na Di h przyjmijmy następująco ozt*aczeula według rysuuku I9j>:
D - odległość pozioma punktów 3 (stanowisko) i F (pikieta), d - odległość pozioma punktów A (analaktyczncgo) i F,
Eg - wysokość stanowiska Łachimotru,
Hp - wysokość mierzonego punktu,
Hc - wysokość spoziomowanej osi celowej, ożyli poziomej osi otrętu lunety (horyzont), i - wysokość instrumentu,
k - różnica wysokości poziomej osi' celowej i punktu, do ktćrogo celujemy nitką środkową siatki celowniczej (przyrost wysokości celu, zwany również wzniesieniem celowej), a - kąt nachylenia osi celowej do poziomu podczas pomiaru punktu P,
C - kąt parałaktyczny dalmierza zwyczajnego, k - stała moożM dalmierza zwyczajnego, c - atała dodawania dalmierza zwyczajnego,
lg - odczyt poziomej nitki górnej na pionowej lacie ustawionej w punkcie P (odczyt większy),
ld - odczyt poziomej nitki dolnej na pionowej łacie ustawianej v punkcie P (odczyt mnie jazy),
lfl - odczyt poziomej nitki środkowej na pioncw/ej łacie ustawionej w punkoie P (odozyfcy nitek - górnej, dolnej i środkowej - oznacza się dla skrócenia w dziennikach pnniarów tachlm«fcryc2nych przez 6* s)i
1 = 1 - ld odcinek łaty pomiędzy poziomymi nitkami skrajnymi,
!b = i ♦ V • zależność przyjmowana do celów praktycznych dla kontroli odczytów nitek na łacie.
Zakładamy, że nitką dolną nazywamy tę, która -wyznacza’ na łacie odczyt mniejszy, a nitką górną nazywamy tę, która wyznacza odczyt większy, 7? lunetach odwracających "nitką dolną" jest 7/ięc v rzeczywistości górna nitka siatki celowniczej, natomiast w lunetach nie odwraca jącyoli "nitka dolna" jest zgodna ze swą nazwą,
Z rysunku otrzymujemy zależności, które po przekształceniach prowadzą do wzorów praktycznyoh na D i h
D a kl coa2a + c cos2ot * (kl ♦ e) cos2ot (TJ9)
Jest to wzór ogólny, oowiem dla cc = 0° otrzymujemy D = ki + c, zgodnie z poprzednio wyprowadzonymi w2orami (117) i (11Ó),
Wzór na przyrost wysokości celu ma postaci
h = D tg ot = (kl + c) cos a tg a = (ki + c) cosct aina n
- 2 (kl + c) sin 2qc