img228 (12)

228

na prostej I i II z początkiem układu w punkcie I, Z przyrostów współrzędnych oblicza się kąt kierunkowy ot, porównując go 2 wartością kąta kierunkowego pionów w układzie povfiersęhcio?/ym. Po dokonaniu obrotu u-kładu lokalnego o wielkość skrętu 1 równoległego przesunięcia układu wylicza się współrzędne właściwe punktom I i II.

Szczegółowe wzory do obliczeń oraz dodatkowe wyjaśnienie znajdzie czytelnik w pozycji f/103. '

ftśród licznych zalet metod ekscentrycznego nawiązania istnieją i wady, które rzutują na dokładność wyznaczanego kierunku z powodu występowania zbyt krótkiej bazy.. Baza ta jest bowiem ograniczona średnicą czynną szybu. Jeśli wyobrazimy sobie, że błędy wyznaczenia współrzędnych pionów na dole charakteryzują cię swymi mimcśrodsmi e^ i e^, tD oprowadzony wzór na błąd kieruuku (rys. 244) oa postać

*k

(1??>

Ze wzoru tego wynika wniosek świadczący o tym, że błąd kierunku będzie tym mniejszy, im mniejsze będą błędy współrzędnych, a dłuższa baza między pionami. 3zór (137) nie prezentuje całkowitego błędu średniego wyznaczonego kierunku poligonu' dołowego, gdyż nie uwzględnia on dodatkowych «lementów wynikających z tytułu figury nawiązania ca dole.

578. 244

6.1.4.3, Nawiązanie metodą wliczenlową

Nawiązanie metodą wliczenlową jest najdokładniejszą metodą orlentaoji kopalni i może być realizowane jako nawiązani® dwu- lub wieloszybowe, jednopoziomowe lub wielopoziomowe. W przypadku nawiązania dwuszybowego musi istnieć wyrobisko korytarzowe łącząoe pod ziemią oba szyby. Przez to wyrobisko prowadzi się ciąg poligonowy, którego początkiem jest punkt Identyczny z odrzutowanym punktem z powierzchni za pomocą jednego plonu. Koniec tego poligonu stanowi punkt identyczny z punktem powierzchni-odrzutowanym przez szyb drugi, 3a rysunku 245 ciągiem podziemnym jest ciąg , a, b, ..., d, e, P₂.

l.^:a powierzchni osnową triangulacyjną są punkty 23 i 24 (rys. 245), od których jest prowadzony ciąg poligonizacji precyzyjnej dwustronnie