Istnieje dwa sposoby produkowania blach na zimno:
• walcowanie w arkuszach z blachy wstępnie walcowanej na gorąco. Sposób ten polega na tym, że najpierw walcuje się na gorąco arkusz blachy grubości ok. 5mm, a następnie walcuje się go na zimno na pojedynczą blachę np. Grubości lmm.
• walcowanie w kręgach z taśmy wstępnie walcowanej na gorąco, Polega on na walcowaniu na gorąco taśmy zwiniętej w krąg, którą potem przewalcowywuje się na długą taśmę i również zwija w krąg, a następnie tnie na arkusze w razie potrzeby.
Podstawowym warunkiem stosowania technologii walcowania na zimno z dużą szybkością jest odpowiedni dobór materiały na walce i właściwy system chłodząco-smarujący. Im cieńsze walcuje się blachy tym twardsze muszą być walce.
Operacje wykończeniowe:
• wygładzanie gniotem 2-4-10% na walcarce duo posiadającej walce polerowane o dużej średnicy i wysokiej twardości;
• prostowanie w prostownicach wielorolkowych;
• obcinanie brzegów;
• cięcie poprzeczne na arkusze;
• kontrola jakości i znakowanie;
• natłuszczanie, przekładanie papierem i pakowanie w papier nieprzemakalny i skrzynie lub ramy drewniane.
Materiałem wyjściowym dla procesu obróbki plastycznej drogą walcowania może być każdy materiał metalowy, dostatecznie plastyczny o odpowiednim kształcie dogodnym do przeprowadzenia tego procesu. Materiał wyjściowy, który jest odlany z specjalnej wlewnicy nosi nazwę wlewka. Przy walcowaniu na gorąco możemy przerabiać wszystkie metale czyste i ich stopy w postaci lanej lub wstępnie plastycznie obrobionej, które wykazują dużą zdolność do odkształcania się. Dla stali niskowęglowych, która jest dobrze plastyczna daje się ją dobrze walcować. W miarę wzrostu zawartości węgla to taki materiał coraz trudniej daje się walcować. ( max. Zawartość węgla to 1,3% do walcowania, powyżej tej wartości stosuje się proces kucia). Niektóre domieszki stali takie jak nikiel są pożyteczne dla tego procesu( ułatwiają walcowanie) a inne zaś jak miedź utrudniają nam tę obróbkę. Również zanieczyszczenia wpływają negatywnie na walcowanie stali ( arsen, siarka, tlen), a nawet mogą powodować o niezdatności jiej do walcowania.
Podczas walcowania w pierwszej chwili, zanim walce go uchwycą materiał jest nieruchomy. Po uchwyceniu zaś materiał zostaje wciągany przez walce z pewną prędkością a po drugiej stronie wychodzi z nich wydłużony w tym samym czasie. Występuje wtedy widoczna zmiana prędkości poruszania się materiału w szczelinie pomiędzy walcami. Obserwacje prowadzą do stwierdzenia, że materiał wchodzi pomiędzy walce z prędkością mniejszą niż prędkość obwodowa, a wychodzi z prędkości większą. Istnieje więc takie miejsce na powierzchni styku, w którym prędkość przesuwania materiału równa się składowej poziomej prędkości obwodowej walców w tym miejscu - miejsce to nazywamy punktem podziału. Przy dokładnłejiszej obserwacji stwierdzono, że zamiast linii podziałowej występuje strefa przylepiania się materiału do walca. Miejsce wejścia materiału pomiędzy walce aż do strefy przylepiania się, materiał porusza się wolniej niż walce, a za tym obszarem prędzej od nich. Obszar, gdzie występuje zjawisko opóźniania nazywamy strefą opóźniania, a obszar długi, w którym występuje zjawisko wyprzedzania nazywamy strefą wyprzedzania.