IMGP0421

421

ORGANIZACJA PRZEMYSŁU ODZIEŻOWEGO

' Produkcja i sprzedaż ubrań stanowiła na początku lat osiemdziesiątych jedną z najważniejszych gałęzi francuskiego przemysłu. Jej organizacja zmieniała się wraz z rozszerzaniem i różnicowaniem produkcji, b W sektorze haute couture zmieniło się niewiele. Projektantowi kolekcji nadal towarzyszył zespół rysowników i kreślarzy. On wybierał tkaniny do realizacji modeli, on decydował

0    linii sezonu, on wybierał modele szyte na miejscu w pracowni, pasujące na związane z firmą modelki, które prezentowały je na pokazach. Tworzono dwie kolekcje rocznie: jedną wiosenno-letnią, przedstawianą pod koniec stycznia prasie i nabywcom, drugą jesienno--zimową, prezentowaną pod koniec lipca. Kolekcje te, zależnie od domu mody, liczyły od pięćdziesięciu — to niezbędne minimum — do stu pięćdziesięciu modeli. Sprzedaż modeli wykonanych w pracowni na miarę klientki, z co najmniej dwoma przymiarkami, stanowi dziś już tylko niewielki ułamek dochodów firmy. Haute couture żyje obecnie ze sprzedaży w firmowych butikach modeli powielanych, szytych w uproszczonej wersji i z mniej kosztownych materiałów oraz opatrzonych znakiem firmowym akcesoriów. Całkowite obroty haute couture w 1982 roku zamknęły się kwotą 9,3 miliarda franków.

O wiele bardziej złożona jest organizacja produkcji przemysłowej. W pracach często biorą udział biura projektowe, różnego rodzaju agencje, albo prywatne, albo finansowane przez federacje zawodowe lub całe sektory przemysłu tekstylnego. Biura te odgrywają rolę łącznika między poszczególnymi poziomami produkcji, zajmują się doborem tekstyliów

1    ich kolorystyki, wyznaczeniem ogólnej tendencji mody, tworzeniem kolekcji dla firm nie posiadających własnych zespołów projektantów, promocją produktu w sieciach domów towarowych, organizacją sprzedaży wysyłkowej, stanowiącej ważną część rynku odzieżowego. Chociaż najśmielsze propozycje wielkich stylistów są często nie do przyjęcia dla większości kobiet, to wiele z nich akceptuje modele przeznaczone na szeroki rynek. Prestiż znaku firmowego jest więc zachowany także w przypadku artykułów sprzedawanych po cenach znacznie niższych niż w eleganckich butikach.

Cykl produkcji modnych ubiorów pozostaje dłuższy niż w przypadku haute couture, nadal pracującej na zasadach rzemieślniczych. Gamę kolorów i tkanin zazwyczaj należy zdefiniować już na dwa lata przed wprowadzeniem modeli do sprzedaży. Dodatki wybiera się między lutym a kwietniem, a modele do kolekcji w maju i produkuje w krótkich seriach prezentowanych nabywcom, którzy oceniają zainteresowanie nimi klientów. Działania te umożliwiają zaplanowanie zakupu materiałów koniecznych do produkcji modeli najlepiej przyjętych na danym rynku.

Modele są prezentowane nabywcom w październiku na sezon letni przyszłego roku, a w kwietniu na sezon jesienno-zimowy. Produkcja rusza po złożeniu zamówień, a ubiory są gotowe do odbioru w kwietniu na sezon letni i w październiku na zimowy.

Zapanowanie nad tak złożonym procesem wymaga perfekcyjnej organizacji i synchronizacji działań z dostawcami materiałów. W grę wchodzą bowiem tak ogromne sumy, że produkcja przemysłowa musi być zorganizowana niezwykle dokładnie.

Przemysł odzieżowy przeżywał najbardziej spektakularny rozwój do 1974 roku, później przyszło poważne spowolnienie, trwające do 1980 roku, związane ze światowym kryzysem energetycznym, powodującym wzrost cen surowców i wynikający z tego spadek dochodów. Wiele zakładów musiało wówczas zawiesić swoją działalność.

Damską pret-źl-porter zajmuje się we Francji ponad dwa tysiące przedsiębiorstw, mniejszych i większych, zatrudniających ogółem siedemdziesiąt tysięcy trzystu stałych pracowników. Całkowity ich obrót wyniósł w 1982 roku 14,9 miliarda franków, wykazując, nawet przy uwzględnieniu kolejnych dewaluacji, znaczący postęp w stosunku do 1969 roku, kiedy to zamknął się kwotą 3,2 miliarda.

Męski przemysł odzieżowy we Francji grupuje tysiąc dwieście przedsiębiorstw, z czego czterdzieści sześć realizuje połowę obrotu globalnego, wynoszącego 12,5 miliarda w 1982 roku, kiedy to branża dawała zatrudnienie osiemdziesięciu ośmiu tysiącom pracowników.

Podstawowym problemem przedsiębiorstw jest zwiększenie eksportu i zmniejszenie importu z krajów rozwijających się, jak Makao czy Hongkong, poważnie zagrażającego wyrobom krajowym ze względu na niższe koszty produkcji. Największymi odbiorcami francuskiej odzieży są Niemcy i Stany Zjednoczone.

Rząd francuski stara się chronić rodzimy przemysł tekstylny i odzieżowy. W 1981 roku, z inicjatywy ministra przemysłu, została powołana komisja, mająca opracować program najpilniejszych reform. Nie czekając na wyniki prac, Ministerstwo Kultury poinformowało w 1982 roku o powołaniu Musee des Aits de la Modę przy musee des Arts decoratifs.

ORGANIZACJA PRZEMYŚLU ODZIEŻOWEGO