IMG07

małych dawek insuliny osobom zagrożonym cukrzycą insulinozależną dały zachęcające wyniki, w związku z czym na początku 1994 roku zainicjowano w Stanach Zjednoczonych zakrojone na szeroką skalę badania, mające na celu definitywnie odpowiedzieć na pytanie, czy taka forma profilaktyki da wymierne, długofalowe efekty (opóźnienie rozwoju lub nawet prewencję cukrzycy typu I) w skali populacji.

Nie jest jasne, dlaczego profilaktycznie podawana insulina wywiera korzystny wpływ. Rozważane są dwa mechanizmy: odciążenie metaboliczne komórek p wysp Langerhansa (,,/ł-cell rest") bądź modulacja (supresja) odpowiedzi immunologicznej przeciw insulinie.

8.27.    -----f

TNF-a jest silną cytokiną prozapalną. o udowodnionej roli w etiopa-togenezie reumatoidalnego zapalenia stawów. Skuteczność podawania przeciwciał przeciwko TNF-a wykazano zarówno na modelu zwierzęcym - w kolagenowym zapaleniu stawów, jak i w reumatoidalnym zapaleniu stawów u człowieka. Podawane przeciwciała łagodziły u pacjentów objawy związane z przewlekłym stanem zapalnym w obrębie stawów. Co ważniejsze. terapia przeciwciałami przeciwko TNF-a dawała efekt u pacjentów opornych na inne formy leczenia. Pod wpływem podawania przeciwciał obserwowano u pacjentów zmiany niektórych parametrów immunologicznych. między innymi spadek poziomu białka C-reaktywnego. obniżenie poziomu IL-6 i IL-8. zmniejszenie ekspresji selektyny E na komórkach śródbłonka i osłabienie funkcji neutrofilów.

W najbliższym czasie spodziewane jest zarejestrowanie chimerycznych przeciwciał anty-TNF-a (pod nazwą infliximab) jako leku w terapii łączonej z metotreksatem w reumatoidalnym zapaleniu stawów. Przeciwciało to jest już stosowane w leczeniu choroby Leśniowskiego-Croh-na.

Preparatem o podobnym działaniu do przeciwciał przeciwko TNF-a jest etanercept. Jest to rekombinowane białko powstałe z połączenia dwóch receptorów p75 dla TNF z fragmentem Fc przeciwciała IgGl. Podawanie tego białka neutralizuje wolny TNF-a i limfotoksynę (TNF-p).

8.28.    c sUsl

Wybrana literatura |

1.    Amason B. G. W. Immunologie therapy of multiple sderosis. Annu. Rev. Med. 50, 219-230. 1999.

2.    Amon R. The development of Cop 1 (Copaxone). an innovative drug for the treatment of multiple sderosis: personal reflections. Immunol. Lett 50. 1-15, 1996.

3.    Guzik T., Pajdak W. Molekularne aspekty chorób o podłożu autoimmunologicz-nym. Pol. J. Immunol. 20. S61-S75 (supl.). 1995.

4.    Muller D. The molecular biology of autoimmunity. Immunol. Allergy Cliii, N. Amer. 16. 659-682, 1996.

5.    Schloot N., Eisenbarth G.S. Isohormonal therapy of endocrine autoimmunity. Immunol. Today 16. 289-294. 1995.

6.    Song Y.-H.. Li Y.. Madaren N.K. The naturę of autoantigens targeted in autoimmune endocrine diseases. Immunol. Today 17. 232-238. 1996.

7.    Tian J.. Olcott A.. Hanssen L.. Zekzer D.. Kaufman D.L. Antigen-based immunotherapy for autoimmune disease: From animal models to humans? Immunol. Today 20. 190-195, 1999.

8.    Van Parijs L.. Abbas A.K. Role of Fas-mediated celi death in the reguiation of immune responses. Curr. Opin. Immunol. 8. 355-361, 1996.

9.    Waring P.. Mullbacher A. Celi death induced by the Fas/Fas ligand pathway and its role in pathology. Immunol. Celi Biol. 77. 312-317. 1999.