IMG61 (5)

PAFOS (n&cpoę) — 1. W niektórych wersjach mitu. Pafos była nimfą miasta o tej samej nazwie i ze związku z Apollonem urodziła -* Kinyrasa (-> Pygmalion).

2. Pafos był to również mężczyzna, syn Kefalosa i (Eos) Aurory, założyciel miasta Pafos na Cyprze. Był on ojcem Kinyrasa. mb

1. Schol. in Pi. P. 2, 57. 2. Schol. in D. S. 509; Hyg. Fab. 242; 270; 275.

PAJAN (riaidv) - Zwykle w obrzędach religijnych epoki klasycznej Pajan był po prostu przydomkiem rytualnym Apollona „uzdrowiciela”. Tymczasem począwszy od poematów homeryckich, występuje osobny bóg uzdrowiciel, zwany Pajan lub Pajon. To on pielęgnował Hadesa, gdy ów został raniony. Bóg ten leczył za pomocą ziół. Z czasem Pajan został utożsamiony z Apollonem, a z drugiej strony zastąpiony przez -*■ Asklepiosa. mb

Ii V 401; 900 i schol. ad 898; por. Od. IV 232 i schol. ad 231; Hes. fragm. 139; Solon fragm. 3.

PAJON (Flalcov)- Istniało kilku herosów o tym imieniu (niezależnie od „uzdrowiciela” Pajona czy też Pąjana -» hasło poprzednie).

1.    Eponim szczepu Pajonów. Wedle tradycji przekazanej przez Pauzaniasza był jednym z synów Endymio-na, a zatem bratem Ajtolosa, Epejosa i Eurykyde (tab. 24). Inna wersja, podana przez Hygina, czyniła go synem Posejdona i — Helle.

2.    Inny heros tego imienia, syn Antilocha, a więc wnuk Nestora. Jego dzieci zostały wygnane z Mesenii wraz z innymi potomkami Neleusa, w związku z powrotem Heraklidów. Pajon wraz z krewnymi osiedlił się w Atenach. Od niego wywodził się ateński ród Pajon idów. mb

I. Paus. V 1,4 n ; Hyg. Astr II 20; Erat., p. 252, 9 (Wcstermann). 2. Paus. II 18. 8.

PAKTOLOS (natcuoAóę) — bóg rzeki o tej samej nazwie w Azji Mniejszej. Uchodził za syna Zeusa i Leukotei; on sam zaś był ojcem Euryanassy, a przez nią, jak podaje jedna wersja, dziadkiem Pelopsa. W czasie tajnych obrzędów Afrodyty Paktolos bezwiednie pozbawił dziewictwa swą siostrę, Demodike. Kiedy zorientował się, co uczynił, rzucił się do rzeki zwanej Chrysorroas (co znaczy „złota rzeka”, a to dlatego, że wody jej toczyły płytki złota), która odtąd przybrała nazwę Paktolu (-* również Midas). mb

Tzet. in Lye. 52; Ps.-Plu. DeJIuv. VII l;por. Nonn. XII127; XXIV 52;

PALAJMON (riaA.atptov)- 1. Palajmon „zapaśnik”, syn Heraklesa (tab. 15), nazwany tak na pamiątkę walki stoczonej przez jego ojca.

2.    Jeden z Argonautów figurujących na liście podanej przez Apollodora. Był synem Ajtolosa (lub też Hefajstosa). Podobnie jak syn Heraklesa zawdzięczał swe imię umiejętnościom zapaśniczym ojca.

3.    Najsławniejszą postacią o tym imieniu był syn Ino-Leukotei. W okresie swego ludzkiego dzieciństwa ów Palajmon nosił imię -» Melikertes; ojcem jego był A ta mas, ale gdy matka jego Ino popełniła samobójstwo, spowodowała też jego śmierć, Melikertes stał się bogiem morskim Pałajmonem, a Ino została boginią -* Leuko-teą. Poprzez swą matkę Palajmon był bratem stryjecznym Dionizosa (Ino była córką Kadmosa, siostrą Semele, matki Dionizosa, -*■ tab. 3). Chcąc popełnić samobójstwo, Ino rzuciła się ze szczytu skały nadmorskiej, niedaleko Megary. Megarejczycy opowiadali, że podczas gdy ciało matki upadło na brzeg w pobliżu ich miasta i zostało pogrzebane przez córki Klesona, syna Egipcjanina Leleksa, to ciało dziecka uniósł delfin aż do Przesmyku Korynckiego. Tam podniósł je Syzyf, pogrzebał i wzniósł mu ołtarz pod sosną; przyznał mu cześć boską pod imieniem Palajmona, a nadał mu to imię dlatego, ponieważ uczynił go bogiem - opiekunem igrzysk istmijskich.

W Rzymie Palajmona identyfikowano z bogiem Portunusem. mb

I Apd. Bibl II7.8;Tzet. in Lyc. 662. 2. Apd. Bibl. 19, 16; por. A. R. I 202. 3. E. Med. 1284 n.; Paus. I 44. 8; II 1.8.

PALAJSTRA (riaAalarpa) - uosobienie Walki, u-chodziła za dziewczynę, ukochaną Hermesa. Uważano ją bądź za córkę króla Arkadii -* Chorikosa, bądź Kefalleńczyka Pandokosa. Ów Pandokos (którego imię znaczy Gościnny) mieszkał na rozstaju dróg i zwabiał do domu przechodniów, a następnie ich zabijał. Pewnego dnia przechodził tamtędy Hermes i Pandokos zaprosił go do siebie. Ale Palajstra zakochawszy się w młodym bogu ostrzegła go, że musi zabić Pandokosa, nim tamten zdąży go zabić, mb

Ps.-Serv. in Verg. Aen. VIII 138; El. Magu. v. v.