IMGh70

1)    Obniżenie sprawności pojedynczych aktów ruchowych, np.: chwytu pęsetkowego, co utrudnia wykonywanie precyzyjnych ruchów oraz niewłaściwe posługiwanie się przedmiotami codziennego użytku.

2)    Zaburzenie „melodii” kinetycznej oraz koordynacji ruchowej. Dziecko wykonuje poprawnie poszczególne ruchy, nie potrafi ich jednak powiązać w harmonijną całość.

3)    Obniżenie percepcji ruchów docelowych z jednoczesnym wzmożeniem psychoruchowego napędu. Ruchom docelowym towarzyszą współruchy (synkinezje) oraz wzmożone napięcie mięśniowe. Wzmożony tonus mięśniowy powoduje, że dziecko nie może rozluźnić mięśni niezaangazowanych w wykonywanie czynności.

4)    Zaburzenie koordynacji ruchowo-wzrokowej powodujące, że dziecko z wielkim wysiłkiem uczy się dostosowywać swoje ruchy do właściwości przedmiotów¹⁴.

Charakterystyczne cechy niezręczności ruchowej

Dziecko z niezręcznością ruchową napotyka wiele trudności w wykonywaniu ruchów podstawowych. Przejawia też charakterystyczne cechy, a mianowicie:

-    ogólna niezręczność ruchowa, brak precyzji ruchów;

-    izoluje się od grupowych zabaw ruchowych i ćwiczeń gimnastycznych;

-    czasem wykonuje to, co inne dzieci, ale w samotności;

-    ma niezręczny chód po schodach, czy przy pokonywaniu trudności (dosuwanie nogi do nogi. brak chodu przemiennego);

-    cechuje się niezgrabnym wspnnamem na urządzenia gimnastyczne, sportowe, zabawowe; wymaga w tych sytuacjach pomocy ze strony osób dorosłych;

^M H. Spiandc Zaburzenia__, op. ciL, s. 127—130. E. Mastalerz, Rewalidacja

dzieci przedszkolnych z zaburzonym rozwojem psychomotorycznym, (w.) Dziecko niepełnosprawne w rodzinie i szkole, red. E.M Minczakiewicz, Kraków 2002, i. 125.

43