IMGv98

mego jako osoby z uszkodzonym słuchem i do innych ludzi. Na pytania te, zgodnie z kompetencjami, udzielają'odpowiedzi: lekarz (pediatra, 'Mółaryr^olog, neurolog, psychiatra dziecięcy), logopeda (surdologo- ' I peda), pedoaudiolog i audiofonolog, psycholog kliniczny (burdopsycholog), pedagog szkolny i surdopedagog;

— do jakiego postulowanego celu zmierzamy — w odniesieniu do surdowychowania będzie to określony cel wychowaw_r czy ogólny oraz etapowy. Może nim być wychowanie do podkultury niesłyszących, do świata ludzi słyszącycn bądź stworzenie osobie z uszkodzonym słuchem możliwości integrowania się zarówno ze światem słyszących, jak i podkulturą niesłyszących na miarę swych potrzeb i moż- ; Uwaści;

— w jaki sposób osiągnąć zamierzony cel wychowawczy na pytanie to odpowiada metodyka rewalidacji osób x uszkodzonym słuchem. Budując metodykę surdorewaJidacji należy uwzględnić informacje uzyskiwane od specjalistów innych dyscyplin surd(logicznych. Surdopedagog korzysta z odpowiedzi na to pytanie udzielanej np. przez lekarza otologa, który może określić,' w jakim stopniu i zakresie został uszkodzony słuch i ułatwić wybór odpowiedniej aparatury wspomagającej uszkodzony słuch, orientując nauczyciela w jego zamierzeniach dotyczących kształcenia słuchu.

^Tak sformułowane pytania problemowe dotyczą sposobu uzyskiwania' wiedzy ^wyjściowej, umożliwiającej w rezultacie skuteczną działalność-rewalidacyjną. Ujęte w taki sposób pytania cechują diagnozę różnicową, określającą sposób uzyskiwania informacji' o badanym podmiocie za pomocą metod i technik właściwych danej dyscyplinie Sur-dołogicznej. Zarówno metody, jak i techniki badania są jednak podporządkowane temu samemu nadrzędnemu celowi. Diagnoza różnicowa, aby miała wartość użyteczną musi być w poszczególnych jej etapach (diagnozach szczegółowych) rozumiana przez wszystikich członków teamu diagnostycznego. Przyjęcie tego postulatu wynika z następujących^ przesłanek:

—    osobę z uszkodzonym słuchem ujmujemy jako określoną podmiotową całość, we wszystkich możliwych uwarunkowaniach, tkwiących w niej samej i istniejących poza nią, które mają wpływ na osiąganie postulowanego stanu rzeczy,

—    pedagogika, w tym i surdopedagogika, stanowiąc dyscyplinę wiedzy praktycznej, ma w samym założeniu charakter wiedzy inter-. dyaeypłinarnej ukierunkowanej na realizację i osiąganie konkretnych celów i zadań wychowawczych.

H e l m e r R. Myklebust*, autor klasycznej już dziś, wciąż

H. R. MykJebuBt. Auditory disordert in children. A Manuał for differential Mew Yoric 1954, January 1964, s. 2—4.

ISO

jednak aktualnej pracy poświęconej diagnoa z uszkodzonym słuchem stwierdza, że słuch może być E 5 kwatnie jedynie wtedy, jeżeli jest rozpatrywany I relacji H rozwoju i zachowania (behaviour), gdyż mowa u dzied ail! iIfJJH wijać się normalnie z powodu różnych przyczyn, m. in. upeAdhNflr umysłowego, zaburzeń emocjonalnych, afazji bądź uszkodzenia 1 Zaburzenie słuchu óbejmuje zarówno niezdolność postrzegani!, terpretacji dźwigu''w jego aspekcie fizykalnym i psychok>g)6M0B| Słuch (auditory bohaviour) ocenia się w relacji do ogólnych zachowań (generał behaviour), a szczególnie w relacji do fizycznego, umysłowegs i emocjonalnego rozwoju dziecka. Diagnostyka zaburzenia słuchu ma inny charakter w odniesieniu do małego, niedojrzałego jeszcze fizyoh nie, emocjonalnie i umysłowo dziecka, a inny w odniesieniu do osób dorosłych. Małe dzieci mogą bowiem nie reagować na dźwięki, mimo że rozporządzają normalną ostrością słuchu; mogą noimafańe reagować na pewne zakresy częstotliwości dźwięku, mimo wyraźnego zaburzenia słuchu w zakresie częstotliwości właściwej mowie ludzkiej; mogą reagować na dźwięki w sposób przerywany i niekonsekwentny. W tej sytuacji brak reakcji na dźwięk bądź reakcję niekonsekwentną należy traktować jako symptom*. Uszkodzenie słuchu, rozpatrywane jako brak reakcji bądź reakcja nieadekwatna i niekonsekwentna w stosunku do bodźca, nie może zatem być domeną wyłącznie jednej dyscypliny wiedzy. Istnieje także konieczność, aby członkowie teamu diagnostycznego posiadali wzajemną orientację dotyczącą diagnostycznej problematyki innych dyscyplin surdologicznyeh. Wzajemne nierozunńenie problematyki przedmiotu badań i języka dyscyplin surdologicznyeh przez uprawiających ją specjalistów prowadzi do błędów w ocenie potrzeb biopsychospołecznych dziecka z zaburzoną percepcją słuchu i w rezultacie utrudnia bądź uniemożliwia potencjalny, rozwój fizyczny, umysłowy, moralny i społeczny. Jest to zagadnienie wymagające w naszym kraju opracowania przez przedstawicieli zajmujących się problematyk? zaburzeń słuchu. Chodzi zatem o urzeczywistnienie w praktyce integracji, rozumianej w pedagogice specjalnej między innymi jako interdyscyplinarne działania, mające na celu rewalidację jednostki odbiegającej od normy. [Surdopedagog przede wszystkim powinien wiedzieć, e»y go może oczekiwać od lekarza, psychologa, logopedy, audiologa w ech?' skutecznego wychowania (rewalidacji) dziecka z uszkodzonym słuchemd Surdopedagog powinien więc oczekiwać od¹:

— otolaryngologa oceny zabwzenia słuchu na tle ogśinąH^

1

H. R. Myklebust, Auditory disorders..., jw., 1 5.

⁴ Wnikliwie i w systematyczny sposób zagadnienia współzaletaoM gólnych dyscyplin surdologicznyeh omawia H. R. Myklebust,