IMG�19

się w pokoju terapii i schodzić z nich? Czy inicjuje zabawę, czy jest kreatywne?

6.    Jaka jest postawa ciała dziecka, jego wyraz twarzy i ruchy?

7.    Praksja - czy dziecko jest w stanie wykonywać zaproponowane czynności terapeutyczne? Na ile dobrze je wykonuje i które? Jak reaguje w tych zakresach, które wymagają poprawy? Pamiętaj, że dyspraksja jest zaburzeniem przetwarzania bodźców, a nie deficytem ruchowym, choć właśnie w brakach ruchowych się przejawia.

8.    Organizacja i panowanie nad własnym zachowaniem - czy się poprawia, w jaki sposób? Czy dziecko kontroluje niepotrzebne ruchy? Czy jest przeciążone bodźcami? Czy współpracuje?

9.    Przeanalizuj każdy system zmysłowy, biorąc pod uwagę sekwencję rozwojową, wszystkie obserwacje kliniczne, które wskazywały na deficyt oraz inne testy, które przeprowadziłeś. Nad którymi deficytami pracujesz obecnie? Co będziesz robił później? Co jest najważniejsze?

10.    Jakie są pragnienia i cele rodziców, a jakie dziecka?

11.    W jaki sposób możesz zmierzyć pozytywną zmianę samooceny dziecka? Na co zwrócisz uwagę?

Postęp ujawnia się zwykle najpierw w sferze sprawności fizycznej, a później w sferze osiągnięć szkolnych. Dzieje się tak dlatego, że czynniki neurologiczne, leżące u podstaw równowagi, koordynacji, praksji, układu dotykowego, przedsionkowego, propriocepcji, kinestezji, integracji odruchów itd., są na rozwojowo bardziej podstawowym poziomie ośrodkowego układu nerwowego i dlatego łatwiej w odniesieniu do nich uzyskać poprawę.

Oczywiście dzieci różnią się między sobą i nie u wszystkich dzieci postęp będzie się dokonywał w tej samej kolejności. Wpływ na postępy dziecka ma także stopień głębokości deficytów. Zwykle im głębsze deficyty, sprzężone z bardziej złożonymi problemami, tym trudniej je całkowicie usunąć. Im deficyty są lżejsze, tym lepsza jest prognoza. Tak więc na dokonywanie postępów i zmniejszanie deficytów wpływa wiele czynników.

Inne przejawy postępów: zachowanie, emocje, postawa, siła, wytrzymałość, bardziej płynne ruchy, koncentracja uwagi, koncentracja wzroku, orientacja przestrzenna (położenie własnego ciała w przestrzeni i ocenianie przestrzeni za pomocą wzroku), współpraca, motywacja, samoocena, lepsza organizacja zachowania, większa spolegliwość, więcej inicjatywy

146