koc7

Gofrea •

Kto sławy pragnie, kto wiarę miłuje, Przeciw pogaństwu bieży do Syryjej. Ciebie za światem kąt mały hamuje Próżnującego, o synu Zofijej.

Wszystek się ściąga świat do Palestyny, A tv co — lichej rycerzu dziewczyny?!

33

Co za sen twardy ono serce żywe I ono pierwsze opanował męstwo?

Ciebie i Hetman, i wojsko teskliwe,

I szczęście czeka, i samo zwycięstwo. Niech Bogu zmierzie ołtarze brzydliwe Mahometowe i pogańskie księstwo Od twego miecza padnie dokończone,

Po części przedtem przez cię nachylone.”

34

Tu umilkł. W miejscu stojąc i bez mowy Długo się sobie młodzieńczyk dziwował.

I dotkliwymi przerażony słowy,

Wstydem rumiane jagody farbował.

Skoro wstyd spłonął, z gniewu zapał nowy Na twarz surową dopiero wstępował. Zdrapał na sobie nieprzystojne (taki Gniew go bel ujął) swej niewolej znaki.

35

I z ścieszek, które błędnymi źwikłała Labiryntami — ukwapliwy bieżał.

A wtem Armida wyszedszy — ujrzała, Że stróż u bramy już zabity leżał.

Tak się zarazem wonczas domyślała-, Że jej kochany z ogroda wybieżał. Potem obaczy (o niewymówicny Żalu!) a on wciąż bieży zapędzony.

36

Chciała zawołać: „Postój, postój mało!” —

Ale nie mogła od żalu wielkiego Wymówić dobrze, i słowo musiało Wrócić się nazad do serca smutnego.

Widzi, że już coś więtszą siłę miało Niż jej nauki, co jej i miłego,

I jej pociechy wydzierało gwałtem,

Lecz go przedsię chce wściągnąć jakim kształtem.

37

O, jako dziwnych klątew używała Tessalska wiedma i krzyże kryślila!

Stanowić koła słoneczne umiała,

Umarłe z grobów częstokroć budziła.

A teraz darmo piekła zaklinała,

Darmo wróżyła, darmo się siliła.

Potem chce spatrzyć — iż klątwa nie może — Jeśli co gładkość pokorna pomoże.

38

Bieży bez wstydu. Gdzie teraz on twardy Twój umysł? Gdzie się twa sława podziała?

533