kscan29

(12.19)

E_p - ^Em y

przy czym AE to amplituda impulsu.

Metoda DPP pozwala na oznaczenie depolaryzatorów o małych stężeniach (10~⁷ —10“⁸ mol • dm^-3). Można zatem oznaczać mniejsze stężenie substancji aniżeli w innych metodach polarografii zmiennoprądowej. Jest stosowana w analizie śladowej zarówno kationów i anionów nieorganicznych, jak i dużej grupy związków organicznych.

Metoda DPP jest obecnie często wykorzystywana w woltamperometrii odwróconej (inwersyjnej) na elektrodach stałych lub na wiszącej kroplowej elektrodzie rtęciowej (patrz p. 12.1.4.1). Na rysunku 12.19 podano przykład oznaczania Pb²⁺ w CuCl₂ cz.d.a., a na rys. 12.20 Zn²⁺ w Pb(N0₃)₂. W obydwu przypadkach oznaczenia przeprowadzono metodą dodatku wzorca

do 10 mol • dm ³ roztworów próbki

c*

Rys. 12.19. Oznaczanie Pb²⁺ w CdCl₂ 2 -    1 + 1 • 1(T⁶ mol• dm"³ Pb(N0₃)₂,

4 - 3+MO"⁶ mol-dm“³ Pb(N0₃)₂,

6 — 5 + 1 • 10^-6 mol■ dm"³ Pb(N0₃)₂

1    -    1-KT⁴    mol-dm^-3 CdCl₂,

3    -    2+MO^-6 mol-dm^-3 Pb(N0₃)₂,

5    -    4+1-10^-6 mol-dm^-3 Pb(N0₃)₂,

237