LastScan13 (11)

Ponieważ trzpień jest przeciągany przez ciągadło wraz z rurą, występują tu mniejsze siły tarcia niż w ciągnieniu z np. z korkiem. Umożliwia to stosowanie przy ciągnieniu rur z miękkiej stali współczynników wydłużeń dochodzących do X - 2,2, co odpowiada ubytkowi przekroju rury ok. 50%. Spowodowane jest to dzięki zmniejszeniem się siły tarcia między trzpieniem, a wewnętrzną powierzchnią rury.

Ciągnienie rur z trzpieniem długim stosuje się do rur o średnicach większych od 45mm. głównie z metali szybko się umacniających. Wadą tej metody jest konieczność każdorazowego ściągania rury z trzpienia oraz niezbyt dobra jakość powierzchni rur o ściankach poniżej 1,5h-2 mm. Dlatego też metodę ciągnienia rur z trzpieniem ruchomym stosuje się jako zastępczą do rur cienkościennych, które w dalszych operacjach zmierzających do osiągnięcia żądanych wymiarów przeciąga się z trzpieniem stałym lub swobodnym.

1.9.3. Ciągnienie na trzpieniu krótkim (zamocowanym)

Jest to¹ metoda najbardziej rozpowszechniona i polega na przeciąganiu rury przez szczelinę pierścieniową między powierzchnią ciągadła, a gładką i twardą powierzchnią korka. Koniec trzpienia powinien znajdować się u wylotu pierścienia kalibrującego ciągadła. Do ciągnienia nakłada się najpierw rurę na trzpień, który z tyłu podtrzymywany jest przez pręt zaczepiony w uchwycie ciągarki w sposób umożliwiający dokładne ustawienie. Zaostrzony koniec rury powleczony jest przez otwór roboczy ciągadła zaciska się szczękami wózka ciągarki łańcuchowej (ławowej) i ciągnie rurę.

Proces formowania rury zachodzi w dwóch etapach:

•    etap swobodnego ciągnienia rury (od wlotu ciągadła do przekroju A-A),

•    obszar właściwego ciągnienia na korku ze zmniejszeniem się grubości ścianki (od przekroju A-A do wylotu ciągadła).

Schemat ciągnienia rur z trzpieniem zamocowanym został przedstawiony na rysunku 5.

ciągadło

rura

Rys.5. Schemat ciągnienia rury na trzpieniem krótkim (zamocowanym).

Podczas ciągnienia z korkiem należy pokonać tarcie zarówno na zewnętrznej, jak i na wewnętrznej powierzchni rury. Występujące tarcie ogranicza dopuszczalne wydłużenie przy jednorazowym przejściu. Metodą tą można uzyskać ubytek przekroju i wydłużenie rury ze znacznym zmniejszeniem grubości jej ścianki.