medsadowa2

(, Loki przeciw padaczkowe, Anilzepin, Phenydantin I Inne, powoduję osłabienie, senność, spowolnienie i dlatego są przeciwwskazane w ruchu drogowym.

g. Środki psychotoniczne, stymulujące układ siatkowaty mózgu, działające sympatykomimetycznie, np. amfetamina i metamfetamina (Pervitin), ale także środki osłabiające łaknienie (Avipron) mogą zaburzać sprawność ruchową, powodują niepokój psychiczny.

Wydzielonym problemem są narkotyki zarówno z grupy opiatów, jak i wszystkie środki zastępcze i paranarkotyczne. Z reguły wszystkie one aktywnie zmniejszają prawidłową reaktywność o.u.n. i nie mogą być tolerowane w ruchu drogowym.

W razie podejrzenia, iż wypadek zdarzył się w związku z nadużyciem leków, należy pobrać odpowiedni materiał, tj. przede wszystkim mocz w możliwie dużych ilościach (wszystek) oraz próbę krwi, a także ewentualnych wydalin (wymiocin). Pobranie powinno nastąpić jak najszybciej i protokolarnie.

6.6.5. Badania sądowo-lekarskie ofiar wypadków drogowych

Badania sekcyjne często natrafiają na trudności, gdyż w wielu przypadkach okoliczności zdarzenia są niejasne lub nie znane. Zwłaszcza w warunkach szybkiego ruchu autostradowego może dochodzić do kolizji nie dających się w pełni odtworzyć. Powstaje wówczas wiele pytań wymagających wyjaśnienia już w czasie sekcji zwłok. Potrzebne są równoległe badania pojazdów, miejsca zdarzenia, odzieży i zwłok ofiary. Udział lekarza jest potrzebny zarówno podczas oględzin miejsca zdarzenia, jak i przy badaniach odzieży, a to dla ewentualnego porównania projekcji uszkodzeń ubrania z obrażeniami ciała oraz także w celu zabezpieczenia na odzieży śladów i mikrośladów natury biologicznej (np. śladów krwi). Podobne porównania powinien przeprowadzić lekarz podczas oględzin pojazdu i na miejscu zdarzenia (droga i istniejące przeszkody). Konsultacje takie są możliwe w warunkach komisyjnej współpracy pomiędzy specjalistami medycyny sądowej, kryminalistyki i specjalistami w zakresie mchu drogowego, także przy udziale przedstawicieli organu ścigania.

6.6.5.1.    Badanie sekcyjne

Szczegółowo należy wykonać oględziny zewnętrzne, przy czym powinny być one połączone z oględzinami odzieży. Ta część badania jest bardzo ważna, gdyż ubranie i powłoki ciała dostarczają informacji o charakterze i kolejności pierwszego zetknięcia z przedmiotami otoczenia, co zasadniczo umożliwia późniejszą rekonstrukcję. Proponuje się następujące modyfikacje i badania uzupełniające w przebiegu sekcji zwłok ofiar wypadków drogowych:

a.    Poszukiwanie zanieczyszczeń, między innymi odprysków lakiem, odłamków szkła, odłamków armatury, fragmentów nawierzchni drogi, smaru i innych. Zanieczyszczenia te mogą się znajdować w głębi zranień lub też być wbite albo przylegać do skóry.

b.    Wykonanie dokładnego opisu porównawczego, zdjęć fotograficznych oraz rysunków wszystkich zranień i obrażeń. Warstwowe wypreparowanie powłok i obrażeń, aż do tkanek głębokich. Sekcja powinna przybrać charnktei preparatyki warstwowej (in situ) łącznie ze skórą pleców i z preperaiyką pmn biodro wego.

c.    Wymagana Jest ścisła rewizja całego układu kostnego t prepaicityką mięśni i części twardych. Rewizja powinna uwzględnić działanie sił mechanicznych z rozciągania i przeniesienia. Potrzebne bywa wykonanie maceracji niektóryc h fragmentów kostnych w celu uzyskania preparatów i późniejszej rekonstrukcji

d.    Należy podjąć ę,) ojlIcg ŁnŁ ^ k>n~v

6.6.5.2. Charakter obra

:h w celu uzyskania preparatów i późniejszej reKonsiruKiji badania w kierunku Wlotów tłuszczowy^ i powiel i/nych

■tę, k>n~V, flkOUu . niW /h-ccCIuAi- y, o,-f /    ig

Ci a    ^

m

Obrażenia powstałe wskutek wypadków drogowych są najczęściej rozległo i odzwierciedlają duże zniszczenia wywołane wyzwoleniem się dużych sit Z pewnym uproszczeniem można przeprowadzić następującą analizę powstawaniu uszkodzeń, uwzględniającą:

a)    wielkość i kierunek przyspieszeń (opóźnień) oraz czas ich trwania,

b)    wektoralne rozłożenie sił w stosunku do osi symetrii ciała i do powierzchni przyłożenia siły,

c)    ocenę zużytej energii (siła, droga, prędkość) oraz rozkład działania sił w czasie,

d)    odporność i rezonans anatomiczny narządów (praca zniszczenia w zakresie różnej drogi anatomicznej).

U większości ofiar wypadków spotyka się urazy wielonarządowe, tj. tzw. zespól mnogich obrażeń ciała. Rozkład obrażeń jest jednak różny w zależności od rodzafu wypadku. Zwłaszcza różne obrażenia powstają w poszczególnych grupach uczeni ników ruchu drogowego. I tak np. śmiertelne urazw=mńzrroc7.nszki- najczęściej ^powstają u motocyklistów (Vt>V«jT a następnie kolejno: u rowerzystów (7 1" ) przechodniów (63%), kierowców i pasażerów (60%). w phrohio cćie-^gocyuny.hl TT spotyka sie czesto-pęknię^ia podstawy ze złamaniami w okolicach skroniowych. Wiele obrażeń ma charakter pośredni na skutek odkształceń i przenoszenia il a w niektórych przypadkach na skutek mechanizmu zgniatającego i szarpnięć, np 'T pęknięćTS wńęlTpłucnych, łuku aorty, stłuczeń mózgowia o charakterze z przeciw ttńgfZBfdB fLUimwTsgup).    i rajatiec. Kręgosłupa.

Mechanizm śmierci na skutek wypadków drogowych tńoże obejmować także inne urazy, np. utonięcia (wpadnięcie samochodu do wody), uduszenia (zaklinowanie i unieruchomienie klatki piersiowej), oparzenia (pożar pojazdu) W przypadku urazów mechanicznych w około 6—10% zgonów spostrzega się zatory tłuszczowe w płucach jako końcową przyczynę śmierci.

6.6.5.3. Rekonstrukcja wypadków drogowych

Rekonstrukcja polega w zasadzie na porównaniu szczegółowych wyników lekcji zwłok z wynikami badań dodatkowych (śladów, mikrośladów) oraz z hipotetycz nym przebiegiem zdarzenia. Postępowanie wymaga współpracy lekarzy, krymlim listyków oraz specjalistów w zakresie ruchu drogowego. Podstawą wyjściową mogą być w niektórych przypadkach charakterystyczne obrażenia, które nadało się do identyfikacji szczegółowej lub indywidualnej. Mogą to być np. odbicie armatury samochodu (w postaci otarć naskórka lub zranień), odbicia części karoserii, reflektorów, chłodnicy, protektorów opon, zderzaka, a nawet części ładunku. W ranach można stwierdzić odpryski lakieru, zabrudzenia smarem, grudkami ziemi lub nawierzchni.

Wskazówką mogą być też spostrzeżenia sekcyjne dotyczące charakterysly< / nych obrażeń, np. kręgosłupa, klatki piersiowej, kończyn—jako wyraz mechaniz mów zwichnięciowych, uderzenia zderzakiem itd. Stwierdza się np., iż obrażeniu klatki piersiowej ze złamaniami żeber, a także zwichnięcia kręgosłupa występują