mity055

112 Lech (III)

wali". Ale „obca i cudzoziemska mennica musiała przedsię bydź, gdyż i dziś znajdują się jeszcze u nas w ziemi onych dawnych cesa-rzów rzymskich zakopane pieniądze". Na czasy panowania Lecha II datuje Bielski wyniesienie w Bizancjum przez wojsko cesarza Fokasa (604). Następcą Lecha II został —»Wizymir.

Lech (III) - legendarny władca Lechitów. Podczas gdy w kronice Kadłubka (1,3-7) starszy syn -» Kraka jest bezimienny, a jego mordercą jest młodszy Krak (Ó), to u Długosza Krak (II) jest starszy i pada ofiarą młodszego Lecha. U M. Bielskiego (1856, s. 50-51) ten ostatni otrzymał liczbę porządkową III. Po jego żałosnej śmierci tron objęła -» Wanda.

Lech IV - zob. Lestek (Leszek) I.

Lech V (albo Leszek) - legendarny władca Polski. Według M. Bielskiego (1856, s. 54-55) następca Lecha IV (zob. Lestek I), doszedł do władzy nieuczciwie (podstęp z kolcami, zob. Lestek II). Zdemaskowany przez młodzieńców, został rozerwany końmi, a na jego miejsce został wybrany ten, który przyczynił się do wykrycia oszustwa - Lech VI albo Leszek (zob. Lestek II).

Lech VI (albo Leszek) - zob. Lestek (Leszek) II.

Lech VII - zob. Lestek (Leszek) III.

Lech - legendarny syn Popiela. Jan Długosz podaje imiona dwóch synów niegodnego -» Popiela i jego nie nazwanej z imienia żony (z pochodzenia księżniczki niemieckiej): Lech i Popiel. Wraz z rodzicami zostali w młodzieńczym wieku pożarci przez myszy na wyspie w Kruszwicy (Kadłubek [1,19] pisał tylko ogólnie o dwóch synach, nie podając ich imion, nie wspomniał też ani o wyspie, ani o Kruszwicy).

Leget - legendarny władca południowosłowiański. Według Popa Duklanina (c. 31) syn -» Kreszimira z konkubiny, przyrodni brat

Stefana. Był chromy na obie nogi. Po śmierci ojca został oddany pod opiekę brata stryjecznego -> Bolesława do Trawuni. Opiekowała się nim tam dziewczyna imieniem Lowica, którą później pojął za żonę i miał z nią siedmiu synów (ich imion latopisarz nie podaje), z czasem - dzielnych wojowników. Gdy synowie króla Prelimira (zob. Chwalimir I, Bolesław, Dragisław i Swewlad III) po śmierci ojca zaczęli sprawować rządy tyrańskie, uciśniony lud zwrócił się do synów Legeta z prośbą o interwencję i uwolnienie spod rządów tyranów. Synowie wraz z ojcem przybyli i wytępili wszystkich synów i wnuków Prelimira (z wyjątldem —» Sylwestra, syna Bolesława), po czym sami zaczęli rządzić w królestwie. „Ojciec ich zaś miał siedzibę nad Zalewem Kotorskim, w miejscu które zwie się Traiectus [obecnie Prevlaka w Boce Kotorskiej], gdzie wzniósł sobie gród i dwór". Z wyroku Bożego, mszczącego zbrodnię „bratobójstwa, czyli ludobójstwa", Leget został wkrótce dotknięty chorobą „na duchu i ciele", a jego synowie „nieszczęściem i chorobą". „Sami więc zniweczyli siebie i swoich krewnych. I pomarli, a nie pozostał spośród nich ani jeden". Wtedy lud zwrócił się do wspomnianego Sylwestra, wnuka Prelimira, który odzyskał godność królewską.

Lelum i Polelum - rzekome bóstwa pogańskich Polaków. Brak ich jeszcze w „panteonie" Jana Długosza (s. 165 n.). Maciej z Miechowa (Chroń. Polon. II, 2) chyba jako pierwszy informuje, że nasi pogańscy przodkowie m.in. „czcili Ledę, matkę Kastora i Polluksa, i bliźnięta z jednego zrodzone jaja, Kastora i Polluksa, o czym można obecnie usłyszeć u śpiewających pradawne pieśni: Łada Łada, Ileli, Ileli, Poleli, z klaskaniem i biciem w dłonie, Ładą przezywając (jak poważam się twierdzić wedle świadectwa słowa żywego) Ledę [zob. Łada], nie Marsa, Kastora Lelum, Polluksa Polelum". Marcin Bielski (1856, s. 71) wyraził się prościej: „Mieli jeszcze i drugie swoje bogi, jako Lela i Polela, które niektórzy rozumieją za Kastora i Poluksa".

Lestek (Leszek) I - legendarny władca Polski. Wincenty Kadłubek (I, 9-11) informuje, że po śmierci królowej -> Wandy —> Aleksander Macedoński podjął próbę podbicia Lechitów, którzy okrutną śmiercią ukarali jego posłów żądających trybutu. Po zmuszeniu do uległości Panończyków wojska Aleksandra „jak przez tylne drzwi" wpadły