moda kobieca XXw str12

•ii‘/ HM i wyszły /. mody poduszcczki i upięcia z tyłu w sukniach kobiecych; siały się one węższe i lżejsze. W 1790 r. pojawiła się suknia „a la paysanne” (ił. 2), biała, dość bufiasta, obszyta u dołu, w pasie i na rękawach czerwona lamówką; noszono do niej czerwone pantofelki, a na głowie biały czepek. Po roku 1792 suknia ta miała formę podobną do koszuli. Odrzucono wówczas gorset, rogówki, sztywne spódnice, pantofle na wysokich obcasach, wysokie fryzury, szminkowanie i przylepianie muszek oraz zaprzestano używać tkanin jedwabnych, które zastąpiono bawełnianymi i wełnianymi, takimi jak Lekkie wełenki, tiule, muśliny, oraz płótnem, przeważnie w białym kolorze. Jedwab wróci! do ubiorów dopiero w okresie dworskiej mody Restauracji.

Na początku 1795 r. noszono suknię ..koszulko", białą, przepasaną powyżej talii. Biało tuniki bez rękawów, z dużym dekoltem odsłaniającym ramiona i piersi, nakładano bezpośrednie na ciało. Miały one przeważnie rozcięcie aż do bioder, przez które przy ruchu fałd widać było nogę, oraz pasek wiązany tuż pod piersiami i podtrzymujący draperie. Modna wówczas nagość miała podkreślać zdrowie i piękno ciała; empirowe żuiTtale ukazywały kobietę w pełnym ruchu, tańczącą, grającą w wolanta, biegnącą za motylem. Suknie empirowe wykonywano z bardzo cienkich i białych wełenek, z lnianego batystu. a nawet, jak nisze E. Si chart, z białej materii trykotowej.⁷ Ubiór ten. zgodny z budową anatomiczną ciała, był jaskrawym, kontrastem stroju rokoka, deformującego sylwetkę kobiecą. W miarę lat suknia „chemise" ulegała zmianom. I-ekkie rira-perie zmieniły się w układane fałdy i ustąpiły miejsca sukni gładko spływającej do dołu. posiadającej już rękawki w formie małych bufek. Prawie wszystkie ozdoby zniknęły i pozostały jedynie złote i srebrne lamówki lub wstążki. Zasadniczym urozmaiceniem kolorystycznym stał się miękki wełniany sza), który dzięki różnym sposobom zarzucania i drapowania zmieniał kompozycje ubioru. Służył on równocześnie jako ochrona przed zimnem. Znikły fryzury upinane na specjalnych konstrukcjach, a krótko obcięte włosy maszczono oliwą i skręcano w loki. Wokół głowy wiązano złotą opaskę. Wzorem dla tego uczesania były greckie lub rzymskie rzeźby, a chętnie stosowanym przybraniem głowy był klasyczny wieniec z kwiatów. zakładany na czoło. Na nogach noszono płytkie i lekkie sandałki, przymocowane do stóp tasiemkami, skrzyżowanymi kilkakrotnie dookoła łydki. To naśladowanie antyku było jednak dowolne, było to „rćvc a l'antiquitće".

Na przyjęcie -ię le.i mody miał duży wpływ Jacqucs Louis I).ivkI, której;,i silna indywidualność wywierała zasadniczy