moda kobieca XXw str296

odznaczały sic wyroby pracowni Strużcwskiej-Zicmskiej, która dostarczała na rynek moc kwiatów w bajecznych kolorach, 7. tkanin przejrzystych jak mgiełka lub sztywnych i matowych ora2 ■£ barwionych skórek i filców.

Guziki obciągano tym samym materiałem, z którego wykonywane były suknie; Suknie wizytowe ozdabiano rzędami drobnych, obciągniętych materiałem guzików-kulek. Noszono dodatki z futra; oprócz wymienionych poprzednio rękawiczek robiono z fu-.ra także getry (ii. 310) i torebki. Torby wykonywano często z '.ego samego materiału Co płaszcze. Najczęściej przewieszano je na pasku przez ramię. W użyciu były również mufki.

KOMPOZYCJA PLASTYCZNA SYLWETKI <11. 31S>

Ugruntowanie się nowej Linii mody. lansowanej już w 1938 r. przez francuski dom mody J. Heima, doprowadziło w tym okresie sylwetkę kobiecą do form geometrycznych: przy płaszczach do prostokąta, przy kostiumach — do kwadratu, a przy sukniach — do dwóch trójkątów zwróconych do siebie wierzchołkami, Punkt zbieżny tych wierzchołków, znajdujący się na linii pasa, był środkiem kompozycji i podkreślany bywał dużą klamrą oraz promienistym układem fałd. zmarszczek, szczy-panek albo plisewań „solcii". W kwadratowej lub prostokątnej kompozycji był on zaznaczony na przecięciu się przekątnych. Kontrastem dla szerokiej a krótkiej sylwetki były stosunkowo cienkie nogi, które jednak, w celu zrównoważenia wymiarów postaci, otrzymały mocną i ciężką podstawę w postaci grubej podeszwy, szerokich i wysokich obcasów lub koturnów.

W celu podkreślenia linii poziomej ramion likwidowano kołnierze, nawet przy futrach i płaszczach, zimowych.

Do trójkątów i prostokątów można również sprowadzić formy ówczesnych uczesań i kapeluszy. Opadające na ramiona włosy tworzyły trójkąt zbudowany podstawą na prostokącie, a kapelusz stanowi! drugi trójkąt, o podstawie zwróconej ku górze. Najbardziej charakterystyczny okres dla tej sylwetki stanowią lata 1945—1946.