NoB0

42 NAUKA O BOGU

wyżej (rozdz. 2.4.1.) — lecz jej jedyna w swoim rodzaju jakość, wyrażona przez użycie formy zdrobniałej Abba (ojczulek, tatuś), którą Jezus w szczególny sposób rezerwuje wyłącznie dla siebie¹.

Z żadnego poszczególnego momentu opowieści ewangelicznych ani też z ich zsumowania nie można wnioskować o absolutnym synostwie Jezusa. Dopiero w wyniesieniu Jezusa do chwały, w którego świetle autorzy piszą Ewangelie, widoczne staje się, że „kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca" (J 14,9). Opierając się na tym autor Listu do Kolosan może odważyć się na sformułowanie: „W Nim mieszka cała Pełnia: Bóstwo na sposób ciała" (Kol 2,9).

W tym kontekście szczególną wagę dla nauki o Bogu ma znajdowane w logiach słowo Ojciec (Mt 11,25-27; Łk 10,21-22). W przywołanych miejscach Jezus nie naucza, lecz wysławia Boga. Uczniowie wrócili z pierwszego rozesłania, zostali włączeni w wydarzenie królestwa Bożego. Decydujący dla nas fragment brzmi:

„Wszystko przekazał Mi Ojciec Mój. Nikt też nie zna Syna,

tylko Ojciec, ani Ojca nikt nie zna, tylko Syn i ten, komu

Syn zechce objawić".

Zostało tu powiedziane, czym jest królestwo Boże i kim jest Jezus. Ma on pełną władzę głoszenia królestwa Bożego, gdyż jest On w szczególny sposób Synem. Obustronne „znanie się" jest rozumiane jako ścisła wyłączność. Inni mogą mieć uczestnictwo w tej tajemnicy życia jedynie wówczas, gdy Syn im o tym „znaniu się" powie^{2 3}.

2.4.4 Krzyż jako objawienie trynitamego Boga

Życie Jezusa kończy się śmiercią na krzyżu. Jawi się jako ilroga, której dopełnieniem jest skazanie na hańbiący koniec. W śmierci staje się najdobitniej wyraźne, że ziemskie życie Jezusa jest byciem-dla-ludzi (proegzystencją: pro nobis). Jezus oddaje siebie posłuszny woli Boga Ojca; śmierć na krzyżu jest zarazem objawieniem Trójcy Świętej, to Bóg daje nam swojego Syna ^w. Decydujący jest przy tym sposób wykonania wyroku śmierci, gdyż śmierć na krzyżu uważana była za szczególną karę Bożą. Twierdzenie, że odkupienie dokonało się właśnie w ten sposób, sprawia, że przesłanie chrześcijańskie staje się /gorszeniem i głupstwem, dla wierzących jednak prawdziwym objawieniem Boga (1 Kor 1,18-2,16). Paweł rozpoznaje w Jezu-mc Syna Bożego (Ga 1,15 n.), dlatego dostrzega udział Boga w wydarzeniu Krzyża: „W Chrystusie Bóg jednał ze sobą świat (...). On to dla nas grzechem uczynił Tego, który nie znał grzechu, abyśmy się stali w Nim sprawiedliwością Bożą" (2 Kor 5,19.21; por. Ga 3,13).

Jakkolwiek trudny jest ten wywód, nie zawiera on przecież myśli, że Bóg zażądał śmierci swego Syna, aby uśmierzyć swój

UUUUIIIIlilllllllltllllliailtHIIIHIIIIHIWMaaBBaBi^BHH

1

Formę tę znajdujemy jako wezwanie w modlitwie tylko w ustach Jezusa. Wydaje się jednak, że mogła ona być używana jako sposób zwracania się do ojca. Nie chodzi tutaj o to, że powiedziano coś nowego o Bogu; ważne jest, że powiedziano coś nowego o człowieku, któremu wolno modlić się w ten sposób. Zgodność z wolą Bożą osiąga w Jezusie stopień, który w pełni odpowiada Bogu. Por. H. Merklein, Jesu Botschalt von der Gottesherrschatt. Eine Skizze (SBS 111), Stuttgart ³1989.

2

   Egzegetyczne znaczenie tego miejsca zob. w: U. Lutz, Das Evangelium nach Matthaus (EKK 1/2), Neukirchen 1990, 215.

3

   Związek ten dostrzegała zawsze przede wszystkim mistyka. W sztuce dowodzą tego przedstawienia tak zwanego tronu laski. Teologicznie odzwierciedla to theologia crucis, której głównymi przedstawicielami są Anzelm •/. Canterbury i Marcin Luter. W XX wieku punktem ciężkości swojej teologii uczynili ją ze strony protestanckiej Karl Barth, Eberhard Jflngel i JOrgen Moltmann, ze strony katolickiej Hans Urs von Balthasar. Kluczową rolę teologii Krzyża dla nauki o Bogu ukazuje także Walter Kasper.