Obraz2 (29)

wymaga jednak wykonania dodatkowych operacji. Pierwszą /. nici) jest wyrównanie (wygładzenie) przebiegów położeń i eliminacja wyników odstających. Do najczęściej spotykanych procedur wygładzania można zaliczyć njętodę^rcdniej^rudio^cj, metodę tz.w.    nichun^    ub różnego rodzaju filtry

jjdjęwe (np. filtr Butterwortha). Tak przygotowany przebieg można poddać operacjom dyskretnego różniczkowania, I tak prędkość punktu w i-tej chwili obliczana jest jako następujący iloraz różnicowy:

V, = (x,., - x_i+i)*f/2

gdzie Xk oznacza współrzędną x punktu na k-tej klatce, a f częstotliwość filmowania (wyrażoną w liczbie klatek na sekundę). Łatwo wykazać, że przyspieszenie rozpatrywanego punktu można wyrazić jako

a; = (V,4 -    = (x« - 2x_; + x_i+2)*f/4.

Dobór częstotliwości filmowania

Normalny zapis filmowy dokonywany jesl z częstotliwością 24 klatek na sekundę. To wystarczy, aby wywołać w mózgu obserwatora złudzenie płynnego ruchu, ale zwykle nic wystarczy do przeprowadzenia dokładnej analizy ruchu, a w szczególności do poprawnego obliczenia prędkości i przy spieszeń Należy przyjąć zasadę, że im większe są prędkości i przyspieszenia ruchu tym częstotliwość filmowania powinna być większa. Do analizy chodu można zastosować z powodzeniem częstotliwośćJ>0 klatek na sekundę, ale już prawidłowy z^ipis rzutów i skąłęów wymaga co najmniej częstotliwości dwa jazy większej. W skrajnych przypadkach stosuje się częstotliwość nawet do I00() Hz, która bliska jest granicy możliwości tecłinicznych w tym zakresie. Należy' pamiętać, że zwiększanie częstotliwości zapisu powoduje również znaczny wzrost kosztów przeprowadzenia doświadczenia i proporcjonalnie przedłuża czas analizy. W przypadku ruchów płynnych, wykonywanych z małą prędkością, zwiększenie częstotliwości staje się również niecelowe z punktu widzenia dokładności analizy.