Obraz7 (12)

Iczuwanej przez c4

Uważa, że odczuj £ i „poza nimi”, lecz n [ lauce różnicowani;. 1 '.tuczne, Laing dąży I towania i doświd | i wszystkim na sil- j ie obserwacji wza-i cji i grap, przede dla osoby wejście foliowanie siebie że nie jesteśmy

'ędnieniajej rela-ic tego, że każda i innych. Inni są

iyciu osób od-znajduje odłożeń Lainga ddziałuje na rzez Lainga mym do ka-rzedstawiał i beg, pono-iJ    e

psychologiczna problematyka maski

świadoma i kontrolowana, zawsze znajdzie odzwierciedlenie w jego osobowej rzeczywistości.

Jean Paul Sartre uważał, że człowiek jest tym, czym jest jego życie. Laing podziela pogląd Sartre’a. Osoba nie może być kimś innym, niż chce jej otoczenie. Inni od najwcześniejszych momentów życia wywierają presję | na wszelkie formy jej aktywności. Laing opisuje sytuację trzyletniego chłopca, który odczuwa siebie jako zdobywcę Amazonii, dzikiego, przerażającego iwa, kapitana statku¹ . Inni wymagają od dziecka, aby było po prostu sobą, czyli małym, grzecznym chłopcem. Ponieważ trzylatek jest zdobywca lwem i kapitanem, chłopca musi udawać. Co więcej, musi udawać, że nie udaje, udając bycie sobą samym...” (Laing, 1997, s. 51). Jeżeli dziecin) powiedzie się stwarzanie pozorów, tzn. otoczenie nie będzie podejrzewać istnienia zwierzęcia i awanturnika pod maską bycia sobą samym:

....maska stanie się jego twarzą i sam zacznie myśleć, że za każdym razem, gdy postępuje tak, jakby nie był zwykłym małym chłopcem, naprawdę udaje kogoś innego, niż po prostu jest” (Laing, 1997, s. 52; podkreśl, autora).

W rezultacie trzylatek „...porzuca swoje ekstatyczne stany i zapomina, że udaje bycie zwykłym małym chłopcem. Teraz nim się staje” (Laing, 1997, s. 52).

Używanie masek jest rezultatem środowiskowej presji. To inni nakładają człowiekowi maski, stosowne do tego, jak definiują wymagania pełnionych przez niego ról społecznych, jakim chcieliby go widzieć, jakie mają

0    nim wyobrażenie, do realizacji jakich ich potrzeb mógłby się przyczynić. Otoczenie wymusza odgrywanie kolejnych ról: małego chłopca, dużego, dorosłego mężczyzny wychowującego swoich synów na zwykłych trzylatków, w końcu starzejącego się człowieka. Osoby ulegają nakładanym im maskom, nie muszą uczyć się ich akceptowania. Wymagania innych są narzucane od początków życia, tak że nie wiadomo, kim się jest poza maskami. Człowiek nie potrafi odróżnić w swojej rzeczywistości tego, co jest w nim indywidualne lub świadomie przyjęte, od tego, co na skutek przymusu maski stało się jego integralną częścią. Na skutek oddziaływań otoczenia osoba traci świadomość tego, że bycie grzecznym chłopcem miało być tylko grą. Zapomina o tym, że miała kroczyć w swoim życiu drogą zdobywcy, lwa

1    kapitana. Nie wie już, kim naprawdę jest. Rezultatem takiego stanu rzeczy jest stosowanie uników.

Pojęcie uniku opisuje sytuację, w której człowiek stwarza niezgodne z rzeczywistością pozory swojego ja, aby następnie w spektakularny sposób się z nich wycofać. Celem takiego działania jest wywołanie u innych przekonania, że to, co widzą po rezygnacji z mistyfikacji, stanowi odpowiadający prawdzie i pełny obraz ja. Pozór, mający symulować brak pozoru, w rzeczywistości jest jednak podwójnym pozorem. To mistyfikacja, której celem jest ukrycie braku świadomości siebie. Mówiąc innymi słowami, iflik jest maską braku maski, używaną przez osobę, która na skutek

Laing podstawowe znaczenie w funkcjonowaniu człowieka przypisuje fantazji.