Obraz (1551)

Anuli/,u niiiji|lku pi/v(lslvl'li»nl\vn 2 <0 

•    faktoring; dotyczy on należności przed terminem ich płatności; faktorant, czyli firma, która korzysta z tej usługi, sprzedaje swoje należności przed terminem ich inkasa faktorowi (bankowi lub innej instytucji finansowej świadczącej usługi faktoringu); faktor, w zamian za wynagrodzenie, inkasuje należności od dłużnika, czyli odbiorcy produktów, któremu firma udzieliła kredytu kupieckiego;

•    odsprzedaż należności wątpliwych i nieściągalnych; firma, za odpowiedniii opłatą, może skorzystać z usług firm specjalizujących się w ściąganiu należności.

Wybór metody ograniczania ryzyka ściągania należności zależy od wewnętrznych i zewnętrznych uwarunkowań firmy i sprawności zarządzania należnościami, Monitorowanie należności ułatwia poznanie sytuacji firmy w tym zakresie. Można je prowadzić przez systematyczne liczenie i porównywanie wskaźników charakteryzujących sprawność zarządzania należnościami.

Wskaźnik obiegu należności

WON

Pk

N ’

gdzie:

Pk — sprzedaż kredytowa,

N — należności.

Analiza należności za pomocą wskaźnika obiegu należności odnosi się tylko do sprzedaży na kredyt, dlatego przy dużych wahaniach wskaźnika należy sprawdzić, czy na wielkość należności nie wpływa pozostała sprzedaż. Porównywanie w czasie wskaźnika pozwala stwierdzić, czy prowadzona przez firmę polityka w zakresie warunków udzielania kredytu jest prawidłowa, czy nie zmienia się sposób wykorzystania tych warunków przez odbiorców, np. ze względu na zmiany warunków kredytu bankowego, czy obieg należności się nie spowolnia.

Wskaźnik obrotu należnościami

gdzie:

Pn — przychody ze sprzedaży,

N — przeciętny stan należności.

Wskaźnik określa liczbę cykli inkasa należności. Wyższy wskaźnik to wyższy stopień płynności środków obrotowych i lepsze zarządzanie należnościami.

IN x 365

WD =-,

Pn

gdzie oznaczenia jw.

Wskaźnik określa, co ile dni, średnio, kontrahenci regulują swoje zobowiązania wobec sprzedawcy. Im wskaźnik jest niższy, tym szybciej krąży gotówka w firmie, lym lepszych odbiorców ma firma, tym wyżej ocenia się zarządzanie należnościami w firmie.

6.11. Controlling inwestycji krótkoterminowych

W rozumieniu ustawy o rachunkowości inwestycje krótkoterminowe to aktywa pieniężne, instrumenty kapitałowe wyemitowane przez inne jednostki, płatne i wymagalne lub przeznaczone do zbycia w ciągu 12 miesięcy od dnia bilansowego albo od daty ich założenia, wystawienia lub nabycia.

W bilansie firmy sporządzanym według ustawy o rachunkowości znajdujemy pozycję „Inwestycje krótkoterminowe”, na którą składają się krótkoterminowe:

a)    aktywa finansowe w jednostkach powiązanych i w pozostałych jednostkach, takie jak:

•    udziały lub akcje,

•    inne papiery wartościowe,

•    udzielone pożyczki,

•    inne krótkoterminowe aktywa finansowe;

b)    środki pieniężne i inne aktywa pieniężne, takie jak:

•    środki pieniężne w kasie i na rachunkach,

•    inne środki pieniężne,

•    inne aktywa pieniężne;

c)    inne inwestycje krótkoterminowe.

Żeby prawidłowo funkcjonować, firma musi posiadać określony zasób inwestycji krótkoterminowych, który zapewni jej płynność finansową, wiarygodność kredyto wą oraz elastyczność w zakresie efektywnego inwestowania czasowych nadwyżek gotówki. Wielkość inwestycji krótkoterminowych zależy w pewnej mierze od strategii firmy w odniesieniu do struktury kapitałów, a więc od tego, czy firma w większej mierze finansuje się kapitałem własnym czy obcym, długoterminowym czy krótkoterminowym. Drugim podstawowym czynnikiem wpływającym na wiol kość i strukturę inwestycji krótkoterminowych jest strategia w zakresie przyjętego stopnia ryzyka płynności finansowej.