Obraz (2851)

Wrota piękna

Przez ciszę wokół rozlaną Przemierzam potok myśli. Głos serca idzie za mną. Docieram do wyobraźni.

Jej kruche wrota otwieram. Widzę miejsca mi znane. Piękno tu dech zapiera. Piękno ich w słońcu skąpane.

Jak nie kochać spiskiej ziemi. Która urokiem zniewala,

O której śpiewają pieśni.

Jak nie kochać dolin i pól,

Ich opisują poeci

Lawiną najpiękniejszych słów.

Spisz nocą

Otulone pięknymi wzgórzami Zasypiają doliny i lasy. Przeplecione potoków wstęgami Posypane kryształami rosy.

Pod abażurem rozsypanych gwiazd I blaskiem łuny księżyca.

Rysuje się ziemi mojej kształt Spowity mrokiem i tak zachwyca.

I tak radością dusza urzeczona, Śpiewa cicho pochwalną pieśń, Którą spowija nocy osłona.

1 tak wędrują myśli człowieka Od nieba po kres ziemi.

Co nawet nocą pięknem urzeka.

169