p [m2] — powierzchnia ścianki (przepony) wymiennika
Atp-Atk A<iog - Af
lnWk
[K] —średnia logarytmiczna różnica temperatur
5 fm]
X [W/m K]
a, [W/m2 K]
0-2 [W/m2-K]
Atp [K]
Atk [K]
— grubość ścianki (przepony) wymiennika
— współczynnik przewodzenia ciepła materiału ścianki (przepony) wymiennika
— współczynnik przejmowania ciepła od czynnika cieplejszego do ścianki
— współczynnik przejmowania ciepła od ścianki do czynnika zimniejszego
— różnica temperatur czynników na początku wymiennika
— różnica temperatur czynników na końcu wymiennika
Obliczając termicznie wymienniki ciepła o przepływach mieszanych, sprowadza się je do zastępczych warunków przepływu przeciw prądowego, z uwzględnieniem poprawek wyznaczonych drogą ohliczeniowo-empiryczną dla każdego rodzaju przepływu mieszanego i podanych w formie tablic lub wykresów. Praktycznie sprowadza się to do przemnożenia prawej strony wzoru 5.1 przez poprawkę e = 0,97-5-0,99
Jak już wspomniano, wymienniki ciepła można podzielić, ze względu na zasadę działania, na mieszankowe i powierzchniowe.
Mieszankowe wymienniki ciepła stosowane są na statkach sporadycznie i jedynie w ściśle określonych celach, a ich rozwiązania konstrukcyjne są zbliżone.
W powierzchniowych wymiennikach ciepła stosowanych w okrętownictwie spotyka się różne rozwiązania konstrukcyjne powierzchni wymiany ciepła, czyli ścianek oddzielających czynniki wymieniające ciepło. W zależności od rodzajów tych powierzchni rozróżnia się wymienniki ciepła: rurowe i płytowe.
Specyficznym rodzajem wymienników ciepła są wymienniki regeneracyjne (pośrednie), w których czynniki roboczy i obrabiany przepływają przez elementy wymiennika na przemian (patrz podrozdz. 5.1.1). Przykładem ich zastosowania są podgrzewacze powietrza w dużych kotłach okrętowych.
W rurowych wymiennikach ciepła jeden z czynników przepływa wewnątrz rurek, drugi zaś omywa rurki z zewnątrz. Omywanie może następować zarówno w przepływie współprądowym, przedwprądowym jak i krzyżowym lub mieszanym w stosunku do drugiego czynnika.
15