wskutek tego powierzchnia ogrzewalna wymiennika ciepła i pogarszają się warunki wymiany ciepła przy utrzymaniu poprzednich (sprzed awarii) warunków pracy wymiennika (ilość obu czynników, ilość przekazywanego ciepła, różnica temperatur itp.).
Dlatego przy zaślepieniu więcej niż 5-^10% rurek wymiennika w stosunku do ogólnej liczby rurek należy wymienić cały wkład, cały wymiennik ciepła lub uszkodzone rurki.
Skraplacze są wymiennikami ciepła, w których następuje skraplanie par cieczy, zwane inaczej kondensacją (stąd nieraz jeszcze spotykana nazwa kondensator). Skraplanie polega na zmianie stanu czynnika gazowego na ciekły', co jest połączone z wydzielaniem dużych ilości energii cieplnej.
Do grupy skraplaczy można by zatem zaliczyć wszystkie wymienniki ciepła, pracujące przy zmianie fazy stanu jednego z czynników albo inaczej — w których jeden z czynników ogrzewa się kosztem ciepła skraplania czynnika drugiego, przy czym temperatura ogrzewanego czynnika podnosi się, a ogrzewającego pozostaje stała. Teoretycznie zatem można by tu włączyć zarówno wymienniki ciepła służące do uzyskania zmiany fazy stanu pary cieczy jak i podgrzewacze, w których czynnikiem grzewczym jest na przykład para wodna, ulegająca całkowitemu skropleniu podczas procesu wymiany ciepła.
W technice nazwą skraplaczy określa się wyłącznie urządzenia, których celem jest skroplenie pary cieczy i taką też terminologię przyjęto w tym opracowaniu.
W technice okrętowej spotyka się dwa rodzaje zastosowań skraplaczy, a mianowicie:
— skraplacze pary wodnej w głównych lub pomocniczych obiegach parowych siłowni,
— skraplacze par czynników chłodniczych w obiegach instalacji chłodniczej. Ze względu na zakres tematyki tego opracowania, w dalszym ciągu
omawiane będą jedynie zagadnienia związane z pierwszą grupą skraplaczy, tj. ze skraplaczami pary wodnej.
Pod względem przeznaczenia skraplacze siłowni okrętowych dzieli się na:
— skraplacze główne, służące do skraplania pary wylotowej z głównego silnika parowego (tłokowa maszyna parowa, turbina parowa),
78