27863 OMiUP t2 Gorski 9

Wynika z tego, że należy starać się o maksymalne obniżenie temperatury mieszaniny powietrzno-parowej usuwanej ze skraplacza, a także o jednoczesne zachowanie jak najmniejszej wartości przechłodzenia skroplin.

5.3.4 ELEMENTY KONSTRUKCYJNE SKRAPLACZY

W skład skraplaczy parowych, zarówno głównych jak i pomocniczych, wchodzą następujące elementy konstrukcyjne:

—    kadłub,

—    komory wodne,

—    pęki rur chłodzących ze ścianami sitowymi,

—    rozporki wzmacniające.

Rys. 5.67. Powierzchniowy skraplacz dwuprzepfywowy zbiornikowca turbinowego dla turbiny o mocy 5150 kW. Powierzchnia skraplania 700 m²;

1 — króciec wlotowy wody chłodzącej, 2 — króciec wylotowy wody chłodzącej, 3 — króciec odbioru powietrza. 4 — pęki rur skraplających, 5 — chłodnica powietrza, 6 — kompensator, 7 — wlot pary z turboprądnicy, 8 — przegrody. 9, 10 — komory wodne, 11 — ściany sitowe, 12, 13 — króćce do termometrów, 14 — wodowskazw zbiorniku, 15—wylot skroplin, 16 —żebra

Typowy skraplacz główny siłowni turbinowej o mocy 5150 kW przedstawiony został na rysunku 5.67. Jest to skraplacz dwuprzepływowy typu regeneracyjnego, z przelotem pary środkiem między pękami rurek chłodzących.

Kadłuby skraplaczy wykonuje się obecnie najczęściej jako konstrukcje spawane z blach stalowych. Różnica ciśnień, jaka działa na kadłub w czasie pracy skraplacza, nie przekracza 0,1 MPa (jest to różnica między ciśnieniem atmosferycznym a ciśnieniem rzędu 0,005^-0,004 MPa, panującym wewnątrz

99