OMiUP t2 Gorski 8

Rys. 5.66. Schematy skraplaczy regeneracyjnych: a) firmy Elliot, b) firmy De Laval; 1 — zbiornik skroplin, 2 — chłodnica powietrza, 3 — odbiór powietrza

przepływa jednak aż do samego dołu skraplacza, gdzie ogrzewa spływające do zbiornika 1 skropliny.

Przykład obwodowego zasilania powierzchni skraplacza prezentuje rysunek 5.66b. Przez boczne kanały część nie skroplonej pary (-10%) dostaje się do wylotu skroplin, gdzie również podgrzewa je do takiej temperatury, w której przechłodzenie At_jnz wynosi 0,3^0,6 °C. Przy takiej wielkości przechłodzenia wartość rozpuszczonego w skroplinach tlenu nie przekracza 0,02-^0,03 mg/1.

Oczywiście temperatura końcowa skroplin w zbiorniku, po podgrzaniu regeneracyjnym, nie może być wyższa niż temperatura nasycenia dla pary o ciśnieniu cząstkowym w mieszaninie parowo-powietrznej, znajdującej się bezpośrednio nad powierzchnią skroplin w zbiorniku, gdyż mogłoby to spowodować odparowanie skroplin oraz zaburzenie w pracy skraplacza w instalacji skropl ino wej.

Przy usuwaniu ze skraplacza mieszaniny parowo-powietrznej korzystne jest uzyskanie możliwie jak najniższej jej temperatury. W niskiej bowiem temperaturze nastąpi skroplenie znacznej ilości pary i jej udział w usuwanej mieszaninie parowo-powietrznej będzie coraz mniejszy, a tym samym zmniejszy się ilość pary usuwanej przez instalację próżniową. Równocześnie zmniejsza się też objętość ochłodzonego powietrza, co powoduje mniejsze zużycie energii na pompę powietrzną (lub mniejsze zużycie pary zasilającej smoczki próżniowe).

98