OMiUP t2 Gorski3

Rys. 5.88. Schemat dwustopniowej instalacji destylacyjnej;

1 — wyparownik I stopnia, 2 — wyparomik II stopnia, 3 — skraplacz, 4 — zbiornik skroplin, 5 — pompa skroplinowa (na schemacie nie zaznaczono układu zasilania wyparowników)

zasilana jest wodą morską z odlotu chłodzenia skraplacza destylatu 20. Woda chłodząca skraplacz dopływa odgałęzieniem z obiegu wody morskiej, a na odlocie ze skraplacza (nieznacznie podgrzana) rozdziela się na dwa strumienie. Jeden stanowi zasilanie wyparownika przez zawór zasilający 14, a drugi wraca przed chłodnicą wody słodkiej 2 do głównego obiegu wody morskiej. Bateria grzewcza ogrzewana jest wodą słodką, chłodzącą silnik główny 2. Po podgrzaniu i częściowym odparowaniu wody morskiej w baterii grzewczej para wtórna odpływa do skraplacza, z którego destylat odprowadzony jest pompą destylatu 22, a solanka z baterii grzewczej za burtą pompą solankową 23. Próżnię wewnątrz wyparownika wytwarza pompa próżniowa 22. Właściwe temperatury w obiegach wody słodkiej i morskiej utrzymują zawory termostatyczne 6, których czujniki umieszczone są w punktach pomiarowych na rurociągach instalacji, jak to zaznaczono na rysunku (linie przerywane).

Instalacje destylacyjne, stosowane na statkach z napędem spalinowym, zasilane są wyłącznie wodą zaburtową, a więc morską (na jednostkach z napędem parowym turbinowym do wyparownika może być niekiedy doprowadzana woda słodka ze zbiorników dennych, w celu jej odpowiedniego przygotowania przed zasilaniem kotłów, ale najczęściej urabia się również wodę zaburtową).

Praca instalacji destylacyjnej, jej sprawność i jakość otrzymywanego destylatu zależą w znacznej mierze od składu chemicznego wody morskiej.

Wskaźnikami charakteryzującymi wodę morską są zasolenie i twardość. Zasolenie mierzy się w stopniach Brandta, a 1 °Br odpowiada zawartości 1 mg NaCl w 1000 cm³ (11) roztworu.

Często zasolenie wyraża się w procentach (%) ciężaru soli, promilach (%o) soli w roztworze lub w miligramach soli w 1 kg wody morskiej (ppm).

133