Obraz1 (46)

/A R/.ĄI )/A NIE ŚR()i H) W1SKIEM W I 'R/El )Sll_::ill<)RS I WIE

określenie ekologicznych kryteriów atestacyjnych,

- weryfikacja kryteriów i przyznanie znaku „Svanen”.

lmport-krav

MILJO MPAPPER

Hall Sverige rent Miljópapper

Rys. 4.7. Szwedzkie znaki ekologiczne [9]

Metodyka certyfikacyjna opiera się na zbiorze ogólnych warunków i zasad.

1.    Wybór grup produktów - preferencja grup towarów o istotnej uciążliwości dla środowiska i zagrażających zdrowiu ludzi.

2.    Rełatywność - ekosymbol uzyskuje produkt, którego oddziaływanie na środowisko jest stosunkowo mniejsze niż pozostałych towarów z badanej grupy, przy porównywalnej lub wyższej jakości. Przyznanie znaku nie oznacza jednak, że wytypowany towar nie stwarza żadnej uciążliwości dla środowiska.

3.    Pozytywność i dobrowolność - przystąpienie do certyfikacji nie jest regulowane obligatoryjnie przepisami prawnymi, znak jest przyznawany towarom, które pozytywnie wyróżniają się na tle innych.

4.    Aspekty ekologiczne - wytypowane na podstawie analizy cyklu życia produktu. Największą uwagę przywiązuje się do następujących aspektów:

surowiec - nie może być zaklasyfikowany jako niebezpieczny dla ludzi i środowiska,

- energia - minimalizacja poboru energii podczas produkcji i użytkowania wyrobu,

produkcja - proces wytwórczy minimalizujący obciążenie środowiska,

KH

cechy użytkowe - spełnienie najostrzejszych skandynawskich wymogów i norm ekologicznych,

odpady - minimalizacja odpadów i możliwość ich recyrkulacji.

5.    Kryteria atestacyjne - ustalane indywidualnie dla każdej z grup produk Iow. Obejmują one najczęściej graniczne normy zawartości substancji uci;|żh wych w towarze, wymogi jakości środowiska pracy przedsiębiorstwa, oddziały wanie zakładu produkcyjnego na środowisko naturalne, zagospodarowanie odpa dów i możliwość ich recyrkulacji.

6.    Opakowanie - traktowane jest jako część wyrobu i jest jednym z wiciu komponentów gotowego produktu, który podlega środowiskowej ocenie.

7.    Czas trwania licencji - maksymalnie 3 lata, kiedy to następuje werylika cja obowiązujących ekokryteriów.

4.9. Technologia oczyszczania gazów

4.9.1. Podstawowe pojęcia zanieczyszczeń gazowych

Podstawowe pojęcia zanieczyszczeń gazowych przedstawiono poniżej |49|.

1.    Emisja pyłu - jest to masa pyłu unoszona w jednostce czasu do atnios Tery ze źródła pylenia zamkniętego (np. komin) lub otwartego (np. wysypisko) I'misja pyłu określana jest w kg/s, kg/h, m³/h, kg/tona produkcji itp.

2.    Unos pyłu - jest to ilość zanieczyszczeń tworzących się w czasie proce sów technologicznych i unoszonych ze źródła tworzenia do urządzeń oczysz czających. Określany jest w kg/h, t/h, % produkcji itp. Unos charakteryzuje źi ń dło pylenia.

3.    Opad pyłu - jest to masa pyłu opadająca na jednostkę powierzchni otwartej w jednostce czasu. Określany jest w: mg/m²rok, g/m²rok.

4.    Stężenie zanieczyszczeń - jest to ilość rozpatrywanego składnika zanie czy szczającego do ilości powietrza. Wyrażana jest w mg/ m³, ilości ziaren /iii' (liczbę włókien /cm³), w przypadku stężenia substancji zanieczyszczających po wietrze w pg/m³.

5.    Średnica ekwiwalentna (równoważna) - jest to średnica cząstki, klórc| szybkość sedymentacji w określonych warunkach jest taka sama, jak cząstki ku listej o znanej.

6.    Średnica umowna - jest to wymiar cząstki pyłu oznaczany przez umowny odcinek łączący dwa dowolnie wybrane, lecz określone punkty obrysu rzutu cząstki. Wyrażona jest w pm.

KU