P1010144 (3)

iiUwuv<uiimj i-mmpj

I Q. sessi/is j'germanica ’ I Dąb niemiecki

.........■    Łrf*^yptii,cm/w py/łuumuny

Występuje na wyżynach i w średnio wysokich górach wschodniej Francji oraz zachodniej części Niemiec. Centrum występowania stanowi środkowy i górny bieg Renu. Do najbardziej znanych należy dąb ze Spessartu.

Dąb ze Spessartu osiąga 42 m wysokości, rośnie na suchych, piaszczystych glebach, w których na głębokości 30-60 cm występuje „sterylny” piasek. W tych warunkach dąb nie wykształca palowego korzenia, lecz poziomy system korzeniowy, dlatego też drzewa cierpią od wiatrów. Drewno jest barwy żółtej lub złotożółtej, miękkie, delikatne, uważane za najlepsze do wyrobu mebli, gdyż przy wyrobie cienkich fornirów nie łamie się i daje się łatwo obrabiać.

Dęby obszarów południowo-wschodniej Europy

Zajmuje łęgi między Drawą a Sawą (Sławonia) na terenie Chorwacji. Najbardziej znane są dąbrowy w dolinach i na wyżynach (80—100 m npm) między Zagrzebiem a Belgradem.

Q. robur 'illyńca'

Q. robur f. slavonica Dąb slawoński

Dąb slawoński jest uznawany za najszlachetniejszą formę dębu szypułkowego. Osiąga wysokość do 42 m i pierśnicę 1-3 m, wykształca prosty pień, oczyszczony do 20 m oraz dobrze rozwiniętą koronę. Drewno jest doskonałe o regularnych słojach, ciężkie o prostym włóknie. I Wykazuje zróżnicowanie w zależności od stanowiska i pielęgnacji. Jakość swą zawdzięcza budowie drzewostanu; 300-400 letnie dęby otoczone były wiankiem gatunków drzew liścia-stych (wiąz, grab, klon, lipa drobn., topola, a na I suchszych stanowiskach dąb burgundzki i krze- | wy). Swoje wyjątkowe właściwości wykazywał | w różnych częściach Europy nawet na suchszych | stanowiskach.

Q. robur f. praecox forma wczesna	Występuje w całym zasięgu dębu szypułkowego.	Uznawany za formę lub odmianę botaniczną.
Q. robur f. tardiflora forma późna	jw.	Rozwija liście 2-4 tygodnie później niż forma wczesna, rośnie szybciej od formy wczesnej, ma gęstsze drewno, wytwarza bardziej proste i gonne pnie. Ze względu na późny rozwój pączków jest bardziej odporna na późne przymrozki i uszkodzenia przez zwójki.

W okresach glacjalnych (lodowcowych) dąb zajmował refugia na południowym zachodzie (prawdopodobnie Półwysep Iberyjski) i na południe od Alp. Ostoje dębu były jednak położone bliżej naszego kraju niż refugia jodły i buka (Mayer 1977).