P1010201 (3)

Siedliskowe typy lasu

Za najodpowiedniejsze siedliska dla dębu czerwonego uważa się siedliska boru mieszanego świeżego i lasu mieszanego świeżego (Ilmurzyński 1969). Jako domieszka jest zalecany na siedliskach boru świeżego (Zasady hodowli lasu 1988).

Zagrożenia abiotyczne

Istnieje niebezpieczeństwo złomów powodowanych przez śnieg. Wrażliwy na późne przymrozki ze względu na wczesny rozwój pędów.

Wrażliwość na zanieczyszczenia przemysłowe

Ten północno-amerykański gatunek uznawany jest za odporny na SO2 (grupa I) (Greszta 1987), natomiast przez Akkermanna (1987) zaliczany do grupy II — gatunków wrażliwych (tab. 6), podobnie jak w przypadku odporności na fluorowodór (tab. 7). Uznawany on jest także za drzewo bardzo wrażliwe na O3 (tab. 8).

W wieku 10 lat na powierzchniach doświadczalnych na terenie GOP i KOP wykazał największą przeżywalność (82%), a pod względem wysokości ustępował tylko modrzewiowi europejskiemu (porównaj opisy odporności na imisje przemysłowe podane przy wejmutce i jedlicy).

W przebudowie drzewostanów w strefach oddziaływania przemysłu znajduje powszechne zastosowanie we wszystkich strefach zagrożenia (Zasady hodowli lasu 1988).

3. Wzrost i produkcyjność

Jest to gatunek szybko rosnący (tab. 12). Pomiędzy 20 a 60 rokiem życia przyrost bieżący jest o 20% wyższy niż naszych dębów. Również całkowita produkcyjność jest większa (Materiały ETH).

Według tabel Bauera (1 bonitacja) przyrost i zasobność oraz inne cechy drzewostanu złożonego z dębu czerwonego przedstawiają się następująco (Materiały ETH):

Wiek	Liczba drzew	Wysokość	Pierśnica	Miąższość grubizny	Przyrost bieżący roczny grubizny	Suma ryczna produkcja grubizny
(lata)	(szt./ha)	(m)	(cm)	(m^3/ha)	(m^3/ha)	(m^3/ha)
(	1777	11,0	9,0	37	iggg	37
40	596	21,0	20,0	181	13,2	292
60	302	26,0	31,8	290	10,0	520

Porównanie wydajności równowiekowych (45-90 lat) drzewostanów dębu szypułkowego i dębu czerwonego na tym samym siedlisku w Polsce, wykonane na 14 parach sąsiadujących ze sobą powierzchni próbnych, wykazało przewagę dębu czerwonego pod względem pierśnicy średnio o 30%, wysokości o 15% i miąższości grubizny na 1 ha o 17% (Bellon i in. 1977).

4. Odnawianie

Jego szybki wzrost, obfity opad liści, dodatnie oddziaływanie na glebę, chociaż nie należy on pod tym względem do najlepszych wśród hodowanych w Polsce drzew, czynią go wartościowym składnikiem naszych lasów (Bellon i in. 1977).

Hodowla litych drzewostanów dawała dotychczas zadowalające wyniki. Najlepsze rezultaty uzyskujemy jednak, gdy jest wprowadzany jako szybko rosnąca domieszka uszlachetniająca w formie kęp lub w skupieniach mających charakter małych powierzchni. W tym przypadku zaleca się wprowadzać równocześnie pomiędzy dąb czerwony gatunki pielęgnacyjne, do których zalicza się głównie buk i grab (Materiały ETH).

Cytowane opracowanie szwajcarskie wskazuje na silne oddziaływanie mechaniczne tego gatunku na inne drzewa, spowodowane rozrastaniem korony. Jako domieszkę pomocniczą wprowadzać go należy pojedynczo lub grupowo przy urozmaicaniu składu gatunkowego upraw sosnowych. W przerzedzonych drzewostanach sosnowych może być stosowany obok innych gatunków drzewiastych i krzewiastych jako podszyt lub dolne piętro\Rolę podszytu może spełniać na siedlisku boru świeżego, zaś na siedlisku lasu mieszanego świeżego powinien być gatunkiem tworzącym dolne piętro. Wprowadzając dąb czerwony do dolnych warstw drzewostanu należy przestrzegać w tym względzie zaleceń podawanych przez „Zasady hodowli lasu” (1988).

Dąb czerwony należy wprowadzać w formie kęp 10-arowych, obok innych gatunków (jednego lub dwóch), poprzedzielanych pasami sosny o szerokości 10 m.

Gatunek ten wysadza się też w pasach rozdzielających duże powierzchnie upraw sosnowych, a także rzędowo, grupowo i pojedynczo wzdłuż uczęszczanych dróg i linii podziału powierzchniowego, ze względu na duże walory este-