P1020790 (2)

sutych wiedziały, jak obchodzić się z napalonymi facetami. Same były napalone, więc umiały załatwiać z nimi interesy. Awanturniczy samczy popęd, samcza inicjatywa, dla nich nie była bezprawnym działaniem, domagającym się denuncjacji i srogiej nagany, lecz sygnałem erotycznym, na który odpowiada się lub nie. Powściągać męski impuls? Skarżyć się na niego? Im ten system ideologiczny był zgoła obcy. Zbytnio ceniły sobie zabawę, aby ulec odgórnej indoktrynacji dumy, odrazy i pretensji. One były ze szkoły instynktu. Ich nie interesowało zastępowanie starych zahamowań, zakazów i nakazów moralnych nowymi formułkami czujności, nowymi systemami kontroli 1 nowym kanonem ortodoksyjnych przekonań. Dobrze wiedziały, gdzie szukać przyjemności i jak bez lęku poddawać się pragnieniu. Nie bojąc się agresywnych popędów, brnęły w głęboki żywioł przemian i - po raz pierwszy na amerykańskiej ziemi od czasów, gdy kobiety Pielgrzymów z Kolonii Plymouth zamknięte zostały w obyczajowym klasztorze przez dewocyjny rząd, broniący je w ten sposób przed zepsuciem dała i grzesznymi skłonnościami mężczyzn - nastała żeńska generacja, która z własnych genitaliów czerpała wnioski o naturze doświadczenia i rozkoszach świata.

Walutą Wenezueli jest, o ile się nie mylę, bolivar? W takim razie mam nadzieję, że w Ameryce za prezydentury pierwszej kobiety dolar zastąpiony zostanie wyattem. Janie bezwzględnie na to zasłużyła. Zdemokratyzowała prawo do przyjemności.

Światło na scenę boczną. Angielski przyczółek handlowy w Meny Mount, który wprawiał w furię purytanów z Plymouth - słyszałeś coś o nim? Osada handlarzy futrami, mniejsza niż Plymouth i oddalona od niego o niecałe pięć-

dziesiąt kilometrów na północny zachód. Tam, gdzie dziś mamy Quincy w stanie Massachusetts. Faceci chlali, sprzedawali broił Indianom, barłożyli się z Indiankami. Wchodzili w konszachty z wrogiem. Kopulowali z indiańskimi kobietami, którym obyczaj nakazywał odbywać stosunek po psiemu, od tyłu. Diabelska enklawa w purytańskim Massachusetts, gdzie prawo stanowiła Biblia. Tańczyli tam w zwierzęcych maskach wokół umajonego pala, któremu co miesiąc uroczyście oddawali cześć. Hawthome umieścił ten pal w jednej ze swoich nowel: gubernator Endicott posyła purytańską milicję pod wodzą Milesa Standisha, żeby ścięła trzydziestometrowy słup, umajony barwnymi chorągwiami, wstęgami, różami i porożami jeleni. „Radość i ponuractwo walczyły o imperium” - tak to pojmował Hawthome.

Zarządcą Meny Mount był przez jakiś czas pewien spekulant, prawnik z zawodu, charyzmatyczny, dobrze ustosunkowany typ nazwiskiem Thomas Morton. Ktoś w rodzaju leśnego stwora z Szekspirowskiego Jak wam się podoba czy dzikiego demona ze Snu nocy letniej. Szekspir, nawiasem mówiąc, był współczesnym Mortona: urodził się raptem jedenaście lat wcześniej. Szekspir to Mortonowy tock--and-roll. Satrapę utrącili najpierw purytanie z Plymouth, potem purytanie z Salem - zakuli w dyby, obłożyli grzywną, wsadzili do więzienia. W końcu sam wybrał banicję w stanie Maine, gdzie zmarł, dożywszy niemal siedemdziesiątki. Ale nigdy nie wyrzekł się roli prowokatora. Dla pu-rytanów stanowił źródło perwersyjnej fascynacji. Gdyż pobożność niedoskonała wiedzie logiczną drogą wprost do Mortona. Purytanie drżeli z obawy, że ich córki zostaną uwiedzione i zdeprawowane przez niefrasobliwego zwolennika mieszania ras z Meny Mount. Biały mężczyzna, biały Indianin, zwodzący dziewice na manowce? To gorgi