P1030056 (3)

twarzani.i danych. Oczekuje się. te w roku 2000 wydatki na ochron, prywatna przekroczą 100 miliardów dolarow

Globalny problem

To jeszcze nie koniec przemocy na ulicach Ameryki i innych krajów uprzemysłowionych na całym świecie. W październiku 1990 r. w Vaux-en-Velin, robotniczym miasteczku koło Lyonu, setki młodych ludzi wyległo na ulice przez trzy dni walcząc z policją i wojskiem. Choć bezpośrednią przyczyną zamieszek była śmierć nastolatka pod kołami policyjnego samochodu, jednak mieszkańcy i politycy winili za ekscesy wzrost bezrobocia i biedy. Obrzucano kamieniami samochody, palono sklepy, rannych było wiele osób. Straty oszacowano na 120 milionów dolarów^{1 2}.

W angielskim mieście Bristol wybuchły w lipcu 1992 r. rozruchy wywołane bardzo podobnym przypadkiem, jak ten w Vaux-en-Velin. Policyjny samochód potrącił i zabił dwóch nastolatków, którzy ukradli motocykl policjanta. Setki młodych mężczyzn wtargnęły do centrum handlowego niszcząc budynki i towary. Dla stłumienia rozruchów wezwano ponad 500 żołnierzy ze specjalnych oddziałów³. Francuski socjolog Loic Wacąuant, który gruntownie zbadał zjawisko miejskich rozruchów w krajach rozwiniętych, twierdzi, że prawie w każdym przypadku występują te same cechy socjologiczne. Większość uczestników rozruchów stanowią dawni robotnicy, którzy stracili zatrudnienie w trakcie przechodzenia od produkującego do informatycznego społeczeństwa. Dla mieszkańców robotniczych regionów, w których reorganizacja gospodarki kapitalistycznej spowodowała odwrót od wytwarzania do świadczenia usług wymagających wykształcenia, wzrost zastosowania technologii informatycz-l nych i automatów w fabrykach i biurach oraz eliminacja związkowi zawodowych oznaczały tylko jedno:    niebywale wysokie, trwalej

bezrobocie i regres warunków materialnych⁴. Wacąuant dodaje, żej rosnący napływ imigrantów do biednych obszarów wywiera dodat-1

Koniec pracy kowy wpływ na rynek pracy i usługi publiczne, zwiększając napięcia między mieszkańcami zmuszonymi do rywalizacji o coraz mniejszy kawałek ekonomicznego tortu.

Zaniepokojenie klasy robotniczej w biednych rejonach i ksenofobiczne obawy przed imigrantami, którzy zabierają cenne miejsca pracy, są wykorzystywane — zwłaszcza w Europie - przez licznych polityków i partie polityczne. W Niemczech, gdzie 76% uczniów szkół średnich stwierdziło niedawno, że obawia się bezrobocia, młodzi ludzie demonstrują na ulicach przeciwko grupom imigrantów, których oskarżają o zabieranie niemieckich miejsc pracy. Pod wodzą neonazistowskich gangów młodzieżowych przemoc rozszerzyła się na całe Niemcy. W 1992 r. zginęło 17 osób w dwóch tysiącach różnych zamieszek, jakie wybuchały, gdy neonazistowscy liderzy oskarżali imigrantów i Żydów o rosnące bezrobocie. W tym samym roku w dwóch landach weszły do parlamentu po raz pierwszy dwie partie neofaszystowskie — Niemiecka Unia Ludowa i Partia Republikańska, której przywódca był oficerem SS w hitlerowskiej HI Rzeszy — odwołujące się wprost do uczuć ksenofobii i antysemityzmu⁵.

We Włoszech neofaszystowska partia Alleanza Nazionale (Sojusz Narodowy) zdobyła nieoczekiwanie 13,5% głosów w wyborach powszechnych w marcu 1994 r. i pozycję trzeciej partii w kraju, świetnie prezentujący się w środkach masowego przekazu lider partii, Gianfranco Fini, został powitany okrzykami Duce! Duce! przez setki młodych ludzi zebranych dla uczczenia zwycięstwa wyborczego, co przywołało mroczne obrazy ery Mussoliniego z lat 30. i 40. Ankieterzy włoscy twierdzą, że partia cieszy się poparciem młodych gniewnych bezrobotnych⁶.

W Rosji neofaszystowska Partia Liberalnych Demokratów Władimira Żyrynowskiego zdobyła zaskakujące 25% głosów w pierwszych po rozwiązaniu Związku Sowieckiego wyborach parlamentarnych. We Francji zwolennicy Jean-Marie Le Pena odnieśli podobne zwycięstwo polityczne wykorzystując ksenofobię rodowitych Francuzów, którzy uważają, że imigranci zabierają im pracę⁷.

273

1

¹⁵ Tamże.

2

   When Cities Run Riot s. 8.

3

   Tamże.

4

   Tamże s. 11.

5

   Germany's Furies, „Newsweek" 7.12.1992 s. 31.

6

   Italy's Neo-Fascists Gain Dramatically, „Washington Post" 31.03.1994 s. A25.

7

   Every Man a Tsar, „The New Yorker" 27.12.1993.