P1100655 (2)

I

|

I

I

ł

i

się z sieci, nie poślubi Idy. Będzie pisał dra&J „zapala papierosa i zaciera ręce z radością”^

— „Będzie z tego tęga rzecz!” —- ostatnie tekstu są jakjby chichotem z piekiełka autoter^j zmu. Od Wolnych duchów bliżej jest do Drainąl Kaliny niż do dramatów Kisielewskiego.

Zanim rozwieją się opary alkoholu, literat Rod wojski zapowiada: „[...] na złość wam wszystką wyszukam soibie w Bronowicach jakąś tęgą JagusjJ i z nią się ożenię. Ojczyzna potrzebuje dzielnych żołnierzy”, ale Olga, koleżanka Idy, oblewa ten za-j pał zimną wodą: „O, tam sztuka poczyniła jJ straszne spustoszenia. Nie zostało nic godnego”1 Kozicki zaopatrzył Wolne duchy w motto z ChamJ forta, wskazując na związek kryteriów wartościowania, jakie stosował w „dramacie karnawałowym” do oceny ludzi i zdarzeń, z libertynizmem w. XViu Jednakże europejskie Oświecenie wydało nie tylko! Chamforta i Crśbillona-syna, ale i — Winckelma-j nna. Dwa motta do Eujoriona zaczerpnął Kozicki wprawdzie z Schopenhauera i Hebbla, ale nie wy-| eksponowany Winckelmann jest w tym „dytyramj bie dramatycznym” podskórnie wciąż obecny inspirator mistycznego kultu antycznej sztuki. H forion nie mieści się właściwie w granicach tema] tyki określonej jako modernistyczny konflikt dowisk i pokoleń. Obecność wszakże na tym mififl scu interpretacji tego dziwacznego i ułomnegi