P1170429

Michalski

z cmentarzyska kultury kurhanów zachodniobałtyjskich w Kitkach (L. Okulicz 1970, tabl. I, 21) i na bardzo wielu naczyniach kultury pomorskiej. Z reguły jednak listwa jest umieszczana na przejściu brzuśca w szyjkę, a nie, tak jak w naszym okazie, tuż pod krawędzią. Drugą kategorią naczyń garnkowatych są formy bez wyodrębnionej szyjki (ryc. 5:9), które występują w podobnej proporcji jak na stan. I. Oprócz wymienionych należy zwrócić uwagę na kilka niewielkich fragmentów wylewów naczyń gładkich (ryc. 3:2) lub chropowaconych (ryc. 5:2), mocno wychylonych na zewnątrz. Mogą one pochodzić od podobnych form.

Bardzo interesującym znaleziskiem jest fragment brzuśca naczynia dwustożkowatego, ornamentowanego w górnej partii grupami ukośnych żłobków (ryc. 4:3). Zarówno kształt naczynia, jak i ornament należą do nagminnie spotykanych w kulturze łużyckiej (J. Chudziakowa 1974, tabl. U, 2, 3; VII, 5) i stąd zapewne zostały zapożyczone przez kulturę kurhanów zachodniobattyjskich (Ł. Okulicz 1970, tabl. IV, 4, 6).

Następną grupą wyrobów ceramicznych są misy. Reprezentowane są przez dwa typy. Do pierwszego należą misy profilowane (ryc. 4:2), do których liczne analogie możemy znaleźć w materiale pochodzącym z pobliskiego osiedla w Starym Dzierzgoniu (J. Antoniewicz 1964, tabl. IX j, p), a do drugiego misy półkuliste (ryc. 3:3), występujące tak pospolicie w różnych kulturach i okresach, że nie ma sensu przytaczanie jakichkolwiek analogii. Obok mis w materiale ze stan. 2 występują także płaskie, gładkie talerze (ryc. 5:4 i 7). Są to zabytki spotykane także w wielu kulturach. Wywodzą się zapewne z kultury łużyckiej (J. Chudziakowa 1974, s. 37— 38; J. Kostrzewski 1958, ryc. 140) i stąd zostały zapożyczone przez kulturę pomorską (L. J. Luka, M. Pietrzak 1989, s. 88; J. T. Podgórski 1971, s. 87) i kulturę kurhanów zachodniobał-tyjskich (J. Antoniewicz 1964, s. 69).

Szczególną uwagę należy zwrócić na fragment brzuśca naczynia zaopatrzonego w płaskie, pionowe ucho przekłute dwoma niewielkimi otworkami (ryc. 5:8). Takie ucha występują na obszarze kultury kurhanów zachodniobałtyjskich bardzo rzadko (L. Okulicz 1970, tabl. XIV, 8), natomiast są charakterystyczne dla kultury pomorskiej, a w szczególności dla występujących w niej popielnic twarzowych (L. J. Luka 1979, tabl. XL, 1, 3).

Wczesnożelazne naczynia występujące na stan. 2 w Lodygowie z reguły miały dna płaskie, dobrze wyodrębnione (ryc. 5:1, 3 i 5), ale występują także egzemplarze z dnami półkulistymi (ryc. 2:3 i 4). Z innych zachowanych na tym stanowisku fragmentów ceramiki wymienić należy kawałki brzuśców zdobione odciskami palcowymi i paznokciowymi (ryc. 5:6), bardzo typowe dla kultury kurhanów zachodniobałtyjskich.